Ellendigheid!

Je zit wat droevig naar die eeuwigdurende regenlucht te staren.
De zoveelste verregende vakantiedag is nu weer onderweg.
Ik word toch zo wanhopig bij het zien van die klamme ellende.
Dit is niet echt een land van lachen ja, het is toch zonde dat ik het zeg.

Ik zal maar trachten om in mijn fantasie nog iets van troost te kunnen vinden.
Ik denk dat ik maar in een lekker warm land een ritje maak op mijn kameel.
Laat nu dat stomme ding midden in de Sahara opeens de benen nemen.
Daar zit ik nu mooi in dat gloeiend hete zand, dit is mij toch iets teveel.

Dus dat wordt lopen jongens, het duurt niet lang dan wordt het vallen.
En heel moeizaam ploeter ik in dat gloeiend hete zand dan voort.
Met niets te eten of te drinken, zo dorstig, in deze gloeiend hete vlakte.
Ik zou hier willen liggen gaan en sterven, dat is toch ongehoord!

De schellen vallen voor mijn ogen en mijn lippen zwellen, springen.
Ik droog nu uit en ga ook flink verbranden en de vellen vallen er bij neer.
Ik weet en zie geen weg meer hier, en begin zo ongeveer te ijlen.
Zou er geen wonder kunnen gebeuren, al was het maar ene keer?

Als het nu toch eens wat koeler werd, en heel hard begon te regenen.
Dan huppelde ik heel verheugd uit die gloeiend hete ellende vandaan.
Gek hé dat ik nu opeens in deze hoge nood opeens om wonderen ga bidden.
En langzaam loop ik dan naar buiten om lekker in de regen te gaan staan.

En kleddernat, verkleumd en rillend kom ik dan vele uren later binnen.
Wat is het toch een zegen om te mogen leven in dit koude kikkerland.
Ik denk zo maar dat er toch overal wel een minpuntje zal wezen.
En met een beetje fantasie is er toch immers echt niets aan de hand.

Zo zal ik ook deze verregende vakantie beslist wel overleven.
Een spelletje, een boekje lezen, een puzzeltje en ga maar door.
Verveling dubbel op, maar met de hoop van volgend jaar maar beter.
En mocht het ook weer niet zo zijn, ik overleef het vast en zeker hoor.