Eindelijk!

Langzaamaan loopt weer het oude jaar ten einde.
De dagen korten, zon wordt schaarser en het is nat.
Het energiegebrek laat alles nu veel trager voortgaan.
En nog voor je bent begonnen ben je het eigenlijk al zat.

Net op het punt dat je het toch eigenlijk wel zat begin te worden.
Komt weer de ommekeer en met een zucht zeg je “Dat werd tijd.”
De zon komt weer terug en gaat opnieuw weer leven brengen.
Het voortbestaan van al het leven herneemt de dagelijkse strijd.

En alles wat zo doods leek, krijgt opnieuw de kleur van het leven.
Jong, jolig, dartel, frisse moed, geeft alles toch opnieuw weer zin.
Het oude met toch wel het wee is nu dan ook weer snel vergeten.
Altijd is dat zo gegaan, vaststaand, daar brengt niemand iets tegenin.

Wat is het leven mooi, als je weet dat alles weer gaat leven.
Dat leven is gewaarborgd zo, dat geeft toch immers hoop?
Al hoort de tijd van klam en koud, en duisternis ook erbij.
En al die variëteiten krijg je gratis en zij zijn ook niet te koop.

Dat niet altijd alles moeiteloos en aangenaam verloopt.
Is inherent aan de vergankelijkheid, de cyclus van het leven.
Als het je hele leven lang alleen maar zomerzon zou zijn.
Zou je voor kou en ijs en sneeuw een lief ding willen geven.

Vandaar dat al die goede, beste, welgemeende wensen.
Toch eigenlijk totaal zinloos en ook volledig overbodig zijn.
Dus al die kaarten kleuren alleen de donkerte der dagen.
En samen met elkaar je leed te kunnen delen voelt ook fijn.

Maar weer de beste wensen, een leven met veel zonneschijn.
Nog even moedig aan die laatste, veel te korte dagen hangen.
Het is net als voor heerlijk eten zul je trek ook moeten hebben.
Dus doet de kille duisternis ons naar de zomerzon verlangen.