Lelijk Toontje

Hij was lelijk, zo lelijk dat als hij naar een radiator keek de verwarming het af liet weten. Hij had ook altijd plaats in de tram of metro, en ruimte, veel ruimte om hem heen, niet dat hij stonk in tegendeel, Toontje was schoon erg schoon zelfs. Altijd schone kleren, gepoetste schoenen, zijn haar keurig in de naad gekamd, schone handen, nee niks mis mee, maar de lelijkheid bleef.
Het gebeurde zomaar dat, toen hij een drachtige hond over zijn kop aaide, dat deze terstond zes jongen wierp, en verdomd een ervan geleek precies op Toon. Nee, hij had geen ongeluk gehad, dat porem had hij zo vanuit de moederschoot meegekregen, nu ja, meegekregen. De niet onknappe vroedvrouw die hem ter wereld had getrokken, letterlijk getrokken, omdat hij het verkoos om zich schrap te zetten, en met de toen al stevige knuistjes vast aan de moederkoek te houden, maakte het haar zeer moeilijk. Maar na nog een paar flinke rukken, gelukte het haar dan toch uiteindelijk, doch zij kwam bij het plotselinge loslaten van de opstandige baby met een plof op haar rug terecht. Baby Toon lag boven op haar, de navelstreng stond als een pianosnaar strak gespannen tussen de baby en de moeder, wat het gevolg had, dat met een natte warme kwak de moederkoek op haar voeten belande.
Toontje, zo gaat het verhaal, huilde niet, nee hij toonde gelijk al met zijn scheven mondje, waarin twee ondertandjes prijkten, een ondeugende scheve glimlach, en kneep de vroedvrouw vol in haar borsten. Hierop kreeg hij tot verbazing van de aanwezigen een stijf pikkie, en lukte het hem om met een flinke straal de verbijsterde jonge vrouw in haar gezicht te plassen. Het verhaal gaat dat de vroedvrouw gillend het huis is uitgerend, en nooit bevalling meer heeft gedaan.
Hij was gedwongen geboren, en dat zouden zij weten ook. Toontje was zo’n baby’tje, waarvan een ieder zei dat het een schatje was, maar dan zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte. Hij weigerde uit de fles te drinken, wilde alleen lurken aan de tiet, iets wat hij tot aan zijn dood vol zou houden.
Op de kleuterschool presteerde hij het in de eerste klas, om de juf in verlegenheid te brengen, door met zijn handje in het decolleté te grijpen naar de fraaie borsten, die volgens Toontje er om vroegen. Spelen in de zandbak vond hij maar niets, en ook een strik maken heeft hij nooit onder de knie gekregen. Wel loeren boven de knieën van de juffrouwen die zaten te zonnen op de speelplaats.
Hij scheet tot aan zijn zesde jaar in zijn broek, ongeacht waar hij was of liep, als hij moest schijten, scheet hij, en hij deed dat dan ook. Op de lagere school ging het al gouw mis, en wel zo dat hij meer thuis zat dan op school. Er werd niet eens meer melding van gemaakt als hij verzuimde, zij waren hem liever kwijt dan rijk.
Dus Toontje leerde heel weinig, eigenlijk niets, het enige wat hij leerde had was van de straat. Hij had een horde aan klanten waarvoor hij boodschappen deed, veel huismoeders maakten in deze gebruik van hem. Dan kreeg hij weer een appel, soms een dikke pil brood, of een stuivertje, waarvoor hij dan weer snoep kocht. Hij was heel eerlijk, stal nooit een dubbeltje, vroeg nergens om, alleen keek hij weleens wat loerend naar de tieten van jonge huismoeders, maar bleef er wel van af. Ook gebeurde het wel eens een enkele keer, dat hij onverwachts de slaapkamer- of douchedeur open deed, maar deed geen gekke dingen.
En zo groeide lelijke Toontje op, in een wereld van onuitgesproken medelijden, en soms bij het aanschouwen van hem, afgrijzen. Een ieder mocht hem eigenlijk wel, slechts de nieuwkomers in de beurt hielden hem op afstand, zij hadden hem dan ook niet als jochie gekend.
Maar Toontje werd Toon, en hij kreeg de leeftijd van de puber, met alle gevolgen van dien, hij wilde wat en moest wat, en wat dacht u, tieten, hij moest en zou tieten hebben om mee te spelen. Dat werd een probleem, want geen jonge meid, welke soms zelf niet om aan te gluren was, moest iets van lelijke Toon hebben. Stapels seksboekjes kocht hij, Bigbubbels, and Spice tits, waren zij favorieten magazines. Toch hij miste iets, en wilde daar in verandering brengen.
Zijn lelijkheid was met de jaren toegenomen, zijn baard groeide slechts over een kant van zijn scheve kin. Hij loenste, ondanks dat hij geen bril behoefte, nu wel heel erg, en zijn twee grote tanden in het ondergebit welke hij reeds in de moederschoot had bezeten, waren al maar doorgegroeid zij kwamen als hij sprak met regelmaat naar buiten, wel schoon, dat wel. Zijn krullend zwarte haar had hij laten groeien en dat gaf hem een verwilderd uiterlijk.
Hij was aangenomen op een wafeltjesfabriek waar hij achter een pers het warme deeg tot obliewafel perste. Hier werkten uiteraard ook meiden, maar hoewel een ieder vriendelijk was tegen hem, moesten zij verder toch niets van hem hebben. Toon was al eens in de problemen gekomen door op het toilet aan een meid te vragen of hij aan haar tieten mocht voelen. De meid had dit vreselijk gevonden, en hoewel zij meestal in een t-shirt liep zonder b.h, zodat haar tepels er doorheen priemden, en ze zich praktisch door iedere passant liet neuken, had zij haar beklach gedaan bij de chef. Deze, die zelf regelmatig van haar diensten gebruikt maakte, riep Toon op het matje, en gaf hem een uitbrander. Zo groeide toontje tot een ontevreden volwassen man op, met dien verstande, dat hij nog steeds het onbedwingbare gevoel had een tiet te missen.
De jaren gingen voorbij en Toon kreeg het moeilijk in de zin van, hij voelde zich eenzaam. ’s Avond als hij zich huiswaarts spoedde wist hij daar niets aan te treffen dat aan zijn behoefte te gemoed zou komen. Maar daar kwam verandering in…
Toon, was inmiddels de dertig gepasseerd, de dokter had geconstateerd dat hij diabetisch was, hij moest iedere week geprikt worden. Zo leerde hij zowaar een vrouwtje kennen, en wat voor een vrouwtje, het was de verpleegster die hem kwam prikken. Als hij met haar over straat liep, floten de bouwvakkers, alle kerels keken hoofdschuddend hen niet begrijpend na. Hoe was het mogelijk dat zo een lelijkerd met zo een spetter liep. Wat zij echter niet wisten, is dat het lelijke al gauw zou veranderen.
Heupwiegend liep zij aan Toon zijn arm, sexy gekleed in uiterst korte rokjes, de lange golvende blonde lokken droeg zij tot op haar schouders. Haar mooie lange benen werden nog eens extra benadrukt met haar zeer hoge naaldhakken. Zij had veelal een strak truitje aan waardoor haar prachtige borsten, en duidelijk aanwezige tepels, keihard naar voren priemden. Ja, Toon had het getroffen, en een ieder op de fabriek vroeg zich af hoe hij aan haar was gekomen.
Zij echter, had Toon gaandeweg omgetoverd in een goed geklede man, die langzaam zijn lelijkheid verloor en nu iets aantrekkelijks begon te krijgen. Zijn tanden waren afgeslepen, zijn scheve mond recht gezet, en hij was nu goed geknipt met een moderne coupe. Hij deed aan fitness en had een sterk en atletisch lichaam gekregen, hij ging er steeds beter uit zien.
Hij werkte nog wel op dezelfde wafelfabriek, maar deed geen vraag meer of hij aan tieten mocht zitten, of zo. Hij was veelal het gesprek van de dag geworden, zeker bij zijn mannelijke collega’s jaloers als zij waren.
Het gebeurde op de personeelsavond dat toen Toon haar voor het eerst meebracht, de mannen zich rondom haar schaarden, en de aanverwante echtgenotes de pleuris in kregen. Toen iemand haar vroeg of zij wilde dansen, schudde zij enkel haar blonde lokken, waarop Toon te kennen gaf dat zij niet kon spreken, wel horen maar zij was stom. En zij verkoos het alleen te dansen, nu ja dansen, de wulpse ritmische bewegingen van haar billen en borsten deed een ieder met open mond toekijken.
Toon was trots, heel trots zelfs, ook al omdat als zij van de dansvloer kwam zij hem in zijn billen kneep, of hem kuste vol op de mond. Ze dronk pure whisky, werd niet dronken, rookte een sigaret uit een ivoren pijpje. Zij trok van tijd tot tijd haar bloesje wat strak door het naar beneden te trekken, met alle gevolgen van dien. De mannen van de fabriek werden gek, menigmaal klonk dan ook de opmerking van hun partners, of dat zij het goed konden zien.
Toen de schoonheid zich excuseerde om even naar het toilet te gaan, werd zij onmiddellijk gevolgd door Nel, de vrouw die Toon destijds aangegeven had bij de chef. Zij was na haar laats gestrande huwelijk, voor de vierde keer maar weer eens vrijgezel. Niemand weet wat er daar precies toen heeft afgespeeld, maar toen zij terug kwamen liepen zij gearmd. Bij het tafeltje van Toon gekomen gaf zij hem een knipoog en een kus op zijn wang.
De avond schreed voort, en de gezelligheid naarmate de drank verorberd werd, gezelliger. De vrouwen zeurden niet meer over Toon zijn vrouwtje, enkele proosten reeds met haar als teken van vriendschap. Nee, het was een avond om te herinneren, en dat zou het worden.
Het was dat dikke wijf van de chef, welke flink beschonken naar het toilet strompelde, terugkwam na verloop van tijd en hilarisch een gebruikt condoom tussen duim en wijsvinger omhoog hield. Zij lalde, “wie oh wie, is er ondeugend geweest, het is een extra large dus niet van mijn Arie, die gebruikt mini”. Alsof er een bom was ingeslagen, doodse stilte om gevolgd te worden door een koor van beschuldigingen aan het adres van de mannelijke partners. Het viezerik en ach kom toch jóh, ook het nee het zal niet van jouw geweest zijn, en het dreigement, wacht maar af ploert, was niet van de lucht. We gaan weg, kom op, en de een na de ander sleurde haar verbouwereerde vent de zaal uit.
Sommigen kregen onder het aantrekken van de jassen en het gezegde, komt zeker door die hoer van Toon, zelfs een draai om de oren. Binnen een zucht was het feest over, alleen Toon met zijn vrouwtje haastten zich niet, ze namen er nog een om dan ook op huis aan te gaan. Nel kwam nog even naar hen, zij bedankte Toon die er niets van begreep, voor de gezelligheid, en kuste hen beiden hartstochtelijk op de wangen. Ze knipoogde en zei: “je hebt wat te goed van mij Toon, je mag er nu aan voelen hóór”.