Van de armen

Ik was er niet blij mee, maar in een publiekelijk lokaal, heeft men het nu eenmaal niet voor het zeggen, wie er al zo naast je komt zitten,
zeker in een Bar niet, aan de bar. Dus zette de muffig ruikend, geheel in het zwart geklede figuur, zich naast mij op de lege kruk neder. Zijn smoezelige bijpassende hoed legde hij op zijn knieën, knikte naar mij, en bestelde een grote pils.
Nu heb ik toch al niet veel op met doodgravers, maar deze leek mij wel héél erg doodgravend. “Weertje hé”, begon hij het voor mij in het totaal niet interessante gesprek. “Het was weer droevig Mijnheer”,ging hij verder. Hoewel ik hem in het geheel niet aankeek, of blijk gaf van enig interesse.
“Gelukkig maak ik dit niet zo heel veel mee, wat een armoe ” vervolgde hij. “Het regende maar weer eens, dat heb je dan ook nog.”
“Geen gepiep van een vogeltje, of kuchje, desnoods een snik, nee doodse stilte.”
Hij onderbrak iedere zin, alsof jij deze goed tot mij door wilde laten dringen, alsof ik er niet was zo klonk het, hol, doods, monotoon. “Je hoorde je eigen ademhalen, u kent dat wel.” “Nou nee, antwoordde ik,” nog steeds recht voor mij kijkend. “Slechts een vriend van de overledene was aanwezig” klonk de stem. “Hij heeft het toch maar betaald, en geregeld.” “En die klootzakken, mijnheer, die klootzakken, hadden weer eens de rails niet gesmeerd.” Waarschijnlijk doelde hij hiermee, op zijn mede doodsgravers. “Kunt u zich voorstellen, druilerige regen, geen enkel bosje bloemen, en de goedkoopste kist, die dan piepend zakt.”
“Weet je wat het aller droevigste is, mijnheer?” “Nou nee’, nog droeviger, vroeg ik. Ik keek hem nu toch maar even aan, verbijsterd als ik was. “Je krijgt van zo’n klant, ook nog eens geen fooitje.” walmde het uit zijn strot. “Wilt u nog wat drinken van mij?“ vroeg hij onbeweeglijk.
“Nou nee, dank je,” zei ik snel, “ik moet er vandoor.”