Schrijver: Jan Uilenberg (10 maart 1881 - 20 januari 1962) Jaar gepubliceerd: 1928 Met dank aan Joke Hulzebos voor het insturen van de tekst
Ik heb oe lief, mien eig’n Laandtien,
mien olde Drenthelaand.
‘k Hol van de eenvoud in oen schoonheid,
‘k heb oe mien hart verpaand!
Mien taoke valt mi’j lichte,
want steeds blieft an mien zied,
de geest van ‘t olde Drenthe,
daorum vergeet ‘k oe niet.
‘k Heur nog de held’re schaopenklokkies,
bi’j ‘t zinken van de zun,
as schaopies keerden van de heide,
as moeke veur oes zung.
O, kon ‘k nog ienmaol heuren,
dat lied in ‘t schemeruur,
en vaoders mooi verhaoltien,
bi’j ‘t vrolijk knappend vuur.
‘k Zie nog oen brink mit stoere ieken,
waor ik mien makkers vond.
Waor ik mien twiegen mantie vulde,
mit ekkels glad en rond.
Daor bi’j die olde linde,
kwam ‘k mit mien vrienden saom.
Zo menig vriend ging henen,
de schors bewaort zien naom.
Die beelden uut dat gries verleden,
bin ‘k nooit weer kwiet ‘eraokt.
Bi’j al de stried die ‘k hebbe streden,
hebt zie mi’j staark ’emaokt.
Daorum van haarte dankbaor,
zing ‘k oe mien schoonste lied,
mien eig’n olde Drenthe,
vergeten kan ‘k oe niet.
Dit is officieus het volkslied van Drenthe. Beluister dit lied gezongen door Janneke de Roo en Akkelien Janssen op YouTube:
