Flik van Flooi en Lotje

Van de trappen daalt majestatisch Sinjeur Flik van Flooi. Draait z’n kop rechts, draait ‘m links, langzaam, bewust zijner grootheid. Stapt nog ’n trap lager, blijf t even op een poot staan, bekijkt z’n nagels, ze t den tweeden poot voorzichtig neer… Nog ’n stap… Z’n sleep volgt breed-uitgespreid. Regenboogtinten streelend in ’t zonnelicht. Sinjeur Flik van Flooi weet zich mooi en denkt zich waarachtig ’n afstammeling uit heel oude nobele familie. De eenige zuivere adel van uren in ’t ronde. De echte Van Flooi’s zijn alen gestorven, behalve hij die naam en geslacht hoog houdt. Nu is ie op de voorlaatste trede stil gebleven. Draait z’n kop rechts, draait ‘m links. Heeft tijd genoeg. Komt ’n morgenluchtje scheppen… In zijn hof.
Flik strijkt voorzichtig met den bek ’n plooi van z’n mantel glad, bekijkt de lucht, bekijkt z’n glinsterende borst… en besluit verder te gaan.
Reeds heft ie kalm ’n poot op… maar daar vlerkt opeens brutaal het hof op: Lotje, de musch, de kwajongensmusch.
Lotje heeft lol. Vooral nu: de wintermizerie is weer achter den rug. Er is overal weelde, en overal is ze thuis. God schept den dag, denkt Lotje, en we gaan er door. ’t Leven is kort, de zon is warm, en er is eten genoeg. Vivat ’t plezier!
Lotje trippelt zottebollig rond, pikt hier en daar wat op, slaat ’n polka met snelle vleugels, loopt even te verzinnen met ’n rups in den bek…
Daarop zegt
FLIK : A.bo.mi.na.ble…
LOTJE: [schrikt heel even, springt ’n eind verder, laat de rups vallen]
B’jour, sinjeur! B’jour!
FLITS: Ongehoord, zoo’n vrijpostigheid! Wat kom jij hier doen, musch?
LOTJE: Zoeken wat me toekomt.
FLIK: In mijn hof?
LOTJE: Jij mag hier ook wandelen, sinjeur.
FLIK: Er staat ’n bordje: Verboden toegang!
LOTJE: ‘k Kan nie lezen. Nooit naar school geweest.
FLIK: A.bo.mi.na.ble.
LOTJE: Heel natuurlijk. Toen m’n vader stierf, ging moeder ook gauw dood. Bleef ik alleen met negen zuigelingen. Lotje was de oudste. Vooruit, Lotje ! Negen zusjes eten geven.
FLIK: Negen?
LOTJE: Plus ik: da’s tien. Daar staat ie te zien.
FLIK: De Van Floois hebben gestudeerd.
LOTJE: Rijke lui.
FLIK: Ik leef…
LOTJE: …om te eten. Wij eten om te leven.
FLIK: Je bent ’n straatmusch.
LOTJE: Op de straat is ’t meest te zien.
FLIK: Schooiersvolk.
LOTJE: Allen gelijk onder God’s lieve zon. Jij behoeft amandelnootjes…
FLIK: Wel?
LOTJE: Wij hebben paardevijgen.
FLIK: A.bo.mi.na.ble.
LOTJE: Kwestie van smaak. Dit hof hier was vroeger, nog voor jouw komst, heel triestig… Alleen de ouwe heer en de ouwe freule. k Weet ’t van vader zaliger. Die heeft hier toen nog in ’n klem gezeten. Vijf dagen hospitaal. Kruk en houten been. Nadien kwam ’t jonge paar. ’t Oude stierf… En toen werden er nieuwe blommen gezaaid. Op ’t graf en in dezen tuin. Sinjeur de pauw was ’n kado van ’n suikertante. Men heeft u eerbiedig in ’n kooi gezet…
FLIK: ’n Kooi! Weet ik niets van
LOTJE: Je was nog te jong, sinjeur! Je werd grooter, kreeg ’n staart…
FLIK: Staart? M’n sleep, bedoel je?
LOTJE: …en werd vrijgelaten in den tuin. De lui hadden eindelijk plezier voor hun senten. Je bekijken tot ’t nieuwe er af was.
FLIK: Schoonheid is ééwig, musch! Mijn waarde…
LOTJE: Jouw waarde? Vijf stuvers aan den koetsier om je hierheen te voeren. Nu weet je presies hoeveel je waard bent. Sinjeur! Sinjeur! Mooi is je staart; de mijne armzalig. Maar ik spring het leven door; jij kan niet springen. Je moet slepen met je sleep… sleep… sleep…

Hopsa! musschen van straat en dak
’t Nest in de goot en ’n kers op zak,
den kop in den wind en den bek in ’t gras,
alsof er geen eind aan den zomer was!