Iedereen gaat dood… aan alles komt een eind

Naarmate jezelf ouder wordt, overlijden er steeds meer mensen om je heen; vrienden, kennissen, tv-persoonlijkheden die je al je leven lang kent, uit je jeugd, uit het theater. Ik denk dan aan mijn ‘vertrouwde Sinterklaas-leden’ van mijn toenmalige voetbalclub, naaste familieleden en ga zo maar door.
Ik garandeer dat iedereen dood gaat, ook wij! Na weer een trieste begrafenis beloven wij onszelf alles anders te gaan doen, want het leven is zo kort. Het moet voorbij zijn met dat stressen op het werk, je druk maken over van alles en nog wat en we willen goed zijn voor iedereen. Maar zodra we weer uit de aula, terug naar huis reizen, zitten we alweer in die ‘oude, vertrouwde levensmodus’. En op weg claxonneren we weer geïrriteerd, omdat een oudere dame naar onze mening te rustig rijdt. ‘Want kijk deze automobiliste eens, ze is een gevaar op de weg.’

Ik denk wel eens, uiteindelijk zijn we slechts passanten, voorbijgangers in het leven. De gedachte dat ik misschien tachtig mag worden, maakt mij blij. Eigenlijk ben ik nu al blij met mijn leven en leeftijd, want mijn ouders zijn jong overleden, ze mochten zelfs geen vijftig jaar worden.
Nee, ik ben niet zielig. Ik vier alleen maar het leven zoveel mogelijk! Ik probeer positief te blijven, want velen klagen hun hele leven lang over alles en nog wat. Toch wil iedereen zolang mogelijk op deze aarde blijven. Bizar toch?
Lang geleden, tijdens een familieverjaardag in een volle huiskamer, was ook altijd mijn schoonmoeder aanwezig. Maar nu, op haar 88ste, wordt het clubje om haar heen heel klein. En dus ook dat van mij!

Mocht ik ooit dood gaan, en die kans is groot, dan liefst geen droefenis! Alles is vergankelijk, misbaar en vergeet mij dan ook maar snel. Na mijn dood kan ik zelfs niet genieten van mijn lievelingsmuziek, muziek die ik al heb uitgezocht… Het minste is toch dat je je lievelingsmuziek nog één keer krijgt te horen! Krankzinnig eigenlijk…
Begrafenissen of crematies lijken steeds meer op reünie-achtige bijeenkomsten. Daar is niks mee hoor, maar ik hoor trainers alweer hun wedstrijd analyseren voor het komende weekend. En dan begint de lamp weer te knipperen met het ‘gebod’ STIL te zijn.
Ik zie mensen langs elkaar schuifelen en hun favorieten plaats opzoeken. Eigenlijk zijn we zielige wezentjes… Ja, we zijn allemaal passanten op deze aardbodem en verbeelden ons heel wat. Maar nogmaals: alles is vergankelijk. Of denkt u van niet?

Kort geleden stond ik aan het graf van Rijswijker Henri ter Hall (1866-1944), de Koning van de revue. Niemand kent hem meer. Zelfs niet de mensen die aan de Henri ter Hall singel wonen. In zijn tijd was hij geliefd en bekend maar nu ligt zijn graf er verlaten bij.

Jawel, alles is vergankelijk; sinds ze de dood hebben uitgevonden ben je je leven niet meer zeker…