Ik mis je zo. Jouw foto heb ik weggesmeten,
omdat ik dacht: ach, zij wil toch niets van mij weten.
Maar waar die foto hing zie ik jouw lief gezicht;
ik blijf het altijd zien – zelfs met mijn ogen dicht.
En al probeer ik nog zo hard je te vergeten:
ik word van binnen door verlangen weggevreten.
Ik heb nu al heel lang hier op mijn stoel gezeten
met alle lampen aan; ‘k begin er van te zweten.
Al heb ik ook mijn blik strak op de muur gericht:
ik zie alleen maar jou, zelfs in dit felle licht.
Nog steeds hou ik het vol en niemand hoort de kreten
die ik in stilte slaak. ‘k Verzet mij ook verbeten.
Maar eens komt het moment. Dan breekt bij mij de keten
van zelfbeheersing, eerbied en een goed geweten.
Dan ben ik toch nog voor de hunkering gezwicht.
Ik wil dat je dit weet, dus daarom dit gedicht.
Dan kun je zien dat het nog lang niet is gesleten;
want daarvoor heb ik mij té vast in jou gebeten.
En nimmer wenste jij mij daarbij smakelijk eten…
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.