Mijn man en de vader van mijn kinderen is 5 maart 2003 overleden. Hij was de held van hen en we missen hem ook zo, omdat hij voor alles altijd een oplossing had. Hij was ook altijd zo dapper en soms begrepen we het niet dat hij zich altijd overal zo mee durfde in te laten. 

We konden ook nooit aan een vader en moeder vragen want zijn moeder was geen contact mee en zijn vader was weggehaald een maand voor de oorlog ophield.  

Hij kwam natuurlijk niet terug die vader, is vermoord. Nou wilden we toch wel eens weten hoe dat is gegaan en mijn zoon is gaan zoeken op internet. Hij vond bij Yad Vashem informatie die hij hebben wou.  Na enig heen en weer gemail kwam er iets terug.  Mijn man was inmiddels al aan het eind van zijn leven en ziekte (kanker) en mijn zoon wilde voorlezen wat er zoal allemaal gebeurd was met die vader. Het hoefde niet meer voor hem, dat was verschrikkelijk want hij is altijd wel geïnteresseerd geweest. Maar had de kracht niet meer om te luisteren.

Mijn kinderen heeft het wel iets opgeleverd nl. die vader en hun opa was ook dapper geweest in het kamp en er waren nog mensen die erover konden vertellen. Nu begrijpen we de dapperheid van mijn man wel, hij was een echt kind van zijn vader.

Bep Lefevere

Mikkie heb ik twaalf jaar geleden in laten slapen. Hij was een klein katertje met heel veel sterkte in zijn lijf.

Ik kreeg hem toen hij 9 weken was, ik was op vakantie in Friesland en bij een familie hadden ze jonge katjes en die mochten zo mee.

Nou moet u weten ik was altijd alleen met mijn kinderen op vakantie, want mijn man had net een nieuw bedrijf gestart en kon niet mee.

Dus ik met kinderen en vriendin er heen.

Daar aangekomen waren er nog meer katjes maar Mikkie sprong eruit.

Waarom, hij had aan één kant een wit stukje neus en aan de andere kant zwart.

Nu zei mijn vriendin die nemen we maar niet dat is scheef. Moet je mij hebben, ik nam hem.

Hij was erg leuk vooral in de tent, moest ’s nachts mee de slaaptent in en dus ook de kattenbak. Dolle pret want hij moest ’s nachts altijd drukken.

U snapt het al dat was niet leuk.

In het weekend kwam mijn man over op zijn vrije dag en vond de kat wel leuk , maar vroeg zich ook af waar Mikkie ’s nachts bleef. Tja binnen, nou ja ok zei hij.

Maar drie uur ’s nachts, ja hoor Mikkie moest en het stonk, man over de rooie.

Maar ja wat je eenmaal in huis haalt blijf je voor zorgen.

Mikkie was een gezellige poes waar altijd wel iets mee te beleven was en die ons altijd blij maakte, was altijd overal bij , zorgde dat de twee poezen eten kregen en ging heel hautain zelf later eten. Hij was mij er een.

Negen mei 1992 werd mikkie 20 jaar en ging slecht eten, ik naar de dokter en die zei laat hem een paar uurtjes hier voor observatie.

Toen ik om twee uur ’s middags belde zei de dokter dat het niet goed met hem was.  Zijn hele kaak was weggeslonken en hij kon niks meer eten.

In overleg met het thuisfront heb ik hem in laten slapen.

U begrijpt we missen hem na al die jaren nog steeds en wanneer we met elkaar zijn gaat het altijd over Mikkie die stoere poes die toch alles durfde.

Mikkie bedankt voor heel veel fijne jaren.

Bep Lefevere

Uit de tijd van de wasmachine heb ik ook nog wel een anekdote. Mijn moeder had geen plaats voor een wasmachine (we hadden een heel klein huis).

Als ze nou moest wassen dan huurde ze er een. Die werd gebracht door iemand en als mijn moeder na die ochtend  klaar was, dan moest mijn vader hem naar de buurvrouw op drie hoog brengen. Ze hadden hem voor de hele dag gehuurd.

De buurvrouw had vier kinderen dus mijn moe ging helpen, het was een hele klus hoor.

Op een dag in het weekend had mijn vader 13 en 12 goed in de voetbaltoto en werden mijn moeder en mijn zus en ik alledrie verrast met een centrifuge.

Je hoorde pas  na twee dagen hoeveel geld je gewonnen had, nou onze centrifuges kostten 190 gulden per stuk en uw raadt het al mijn vader kreeg van de toto ondanks zijn dertien en twaalf goed maar tweehonderd gulden.

Kortom er moest nogal wat bij, maar jaren hebben wij er nog om gelachen.

Later kreeg mijn moeder haar eigen wasmachine en ze heeft nog jaren ermee gewassen. Wat zijn wij nu verwend met onze wasautomaten !!!!!!!

Bep Lefevere

Mijn moeder is helaas zes jaar geleden overleden, ze is negentig jaar geworden. Ik kom uit een links nest dus kerstmis werd niet gevierd. Jammer hoor want van dat ik getrouwd ben vieren wij het wel. Nou negen jaar geleden overleed mijn vader, nou moet u weten hij hield helemaal niet van kerst , vond het maar christelijk en zo. Dus in mijn jeugd ook geen kerstmis. Nadat hij was overleden konden wij eindelijk een kerststukje en kleed geven en kerstbrood enz.  Onze moeder en oma kwam in een verzorgingshuis en de eerste kerst kwam aan, weet je wat wij kunnen doen zeiden mijn kinderen we gaan bij oma eten. Nou bespreken en zo we zouden gaan gourmetten en fonduen. Oma was verheugd en we gingen vragen aan de leiding van het huis of we misschien tafels en stoelen konden krijgen. Men was zeer enthousiast, dit was nog nooit gebeurd dat men in het huis ging eten. De rookmelder werd afgezet voor het geval dat….  U moet weten de oudjes worden om vier uur met kerst opgehaald en om acht uur weer terug. Dus het was apart. Nou het eten ving aan en oma zat middenin te genieten, alle sausjes wou ze wel als het maar geen knoflook was. Een lekker wijntje (mocht ook niet van mijn vader) en het was goed.  Na het eten en veel saus zei oma dat ze lekker gegeten had en mijn dochter vroeg en hoe vond u dat witte sausje oma, nou erg lekker. U begrijpt ze had het hele schaaltje knoflooksaus opgegeten. Mopperen natuurlijk maar wel erg leuk allemaal. Het jaar daarna weer eten met kerst en weer hetzelfde. Ze had het erg naar haar zin. Juni 1998 overleed ze terwijl ze haar krentenbol zat te smeren. Nou zeiden mijn kinderen nooit meer kerst bij oma, jammer. Ja het leven gaat verder maar het is toch jammer dat de dingen niet meer terugkeren.

Bep Lefevere

Nog een waar gebeurd verhaaltje, uit de tijd dat ik nog een kind was. Wij gingen altijd op zaterdagavond naar opoe, maar toen opoe en opa overleden waren, kwamen de broers van mijn moeder naar ons huis. Altijd gezellig, iedereen nam iets mee de een een cake de ander een maatje jenever voor de mannen. Mijn moeder deed altijd op zaterdag boodschappen op de Haarlemmerdijk, mensen uit Amsterdam weten waar het is. Ik ging mee en hier kreeg je een plakje worst en daar een banaantje. Nou zat er op diezelfde Haarlemmerdijk een groenteman die met vier kinderen het ook niet breed had. Hij had ook een gehandicapte zoon waar iedereen gek op was, Davie heette hij. Als mijn moeder haar boodschappen nou te zwaar waren, bracht de groenteman het ’s avonds bij ons boven. Als we nou een feestje hadden, wat nog wel eens voorkwam, dan kreeg de groenteman ook een borrel. U begrijpt de man was moe van het werken en zo tegen een uur of half elf waarschijnlijk ook hongerig, dat hij wel eens schommelend de trap afging. Altijd vergezeld door iemand die hem dan thuis bracht. Later kwam er nog een zus van mijn moeder die in een dancing werkte als garderobe juffrouw. Die had ook een heel lange avond achter de rug maar moest toch nog mee dansen. Dat ging dan onder de tafel door met haar broer. Ik zie het allemaal nog voor mij, later kregen we een bandrecorder en die ging overal mee naar toe. Op die bandrecorder stond geloof ik maar één liedje, maar als het ging spelen stond iedereen op om te dansen. Dat lied kon je de hele avond afspelen en we bleven maar dansen, ik zie het zo nog voor mij en het doet goed om nog te herinneren.

Bep Lefevere

 In 1952 toen ik acht jaar was, werd ik mij bewust van dingen die om mij heen gebeurden. Zo gingen we iedere zaterdagavond naar opoe en alle broers van mijn moeder ook. We dronken daar koffie en voor de heren een borreltje en de dames een bessie, ik schrijf dit zo omdat ik uit de Jordaan kom.  Elke zaterdagavond kwam daar de melkvrouw melk brengen, ze was al een dagje ouder maar kwam voor alle buren en dus ook voor ons.

Alie was haar naam, kwam altijd binnen om te praten met opoe en de melk en slagroom voor op de koffie te brengen. Ze kwam niet verder dan de gang en in die gang was een opstapje, daar zat ze dan op met haar schortje. Kreeg een kop koffie van mijn moeder die altijd alles regelde en vroeg of het baassie een pollootje had om uit te rekenen. Mijn opa wist het natuurlijk wel wat ze hebben moest, maar het was zo leuk als ze het vroeg.

Alie is jarenlang zo op zaterdagavond geweest en soms denk ik wat was dat toch leuk en wat is alles toch weg en verhard.  Ik weet niet hou oud Alie is geworden ineens was de winkel dicht en Alie weg, jammer.

Bep Lefevere