Nostalgie

Jo Stafford

Jo Stafford werd op 12 november 1917 als Jo Elisabeth Stafford geboren in Coalinga (Californië).  Ze was de dochter van Grover Cleveland Stafford (een werknemer van Shell) en Anna (meisjesnaam York, van beroep gezinshulp).

In de herfst van 1917 verlieten Grover en Anna met hun twee dochters hun landbouwgemeenschap in Gainesboro (Tennesse) om te vertrekken naar de olievelden van Californië in de hoop daar hun levensstandaard te kunnen verbeteren. Ze vestigden zich in een klein huis dat eigendom was van de oliemaatschappij, op een stuk land dat “Lease 35” genoemd werd, in het plaatsje Coalinga in de buurt van Fresno. Jo had op een boerderij gewerkt en Anna stond bekend als bespeelster van de vijfsnarige banjo. Twee maanden na hun aankomst werd Jo Elisabeth geboren. Zeven jaar later zouden ze nog een dochter krijgen.

 In 1921 verhuisde het gezin naar Long Beach, omdat er een olieveld gevonden was in Signal Hill. Jo ging naar de Hamilton Jr. High School en de Polytechnic High School. Ze begon te zingen toen ze 12 jaar was en ze kreeg zanglessen voor een opleiding tot operazangeres. De zanglessen kreeg ze van Foster Rucker, een omroeper bij de locale KNX radio, die later met haar zuster Pauline trouwde. Pauline zei daarover: “Rucker was een goede leraar en soms hoefde ze een half jaar niet te zingen en dan deed ze ademhalingsoefeningen en andere vocale trainingen.” In 1929 trad Jo voor het eerst in het openbaar op bij een bijeenkomst van Jobs’ Daughters met het lied ” Believe Me If All Those Endearing Young Charms” en op haar zestiende zong ze een aria van de opera Rigoletto in het Long Beach Terrace Theater.

Haar twee oudere zusters, Christine en Pauline, begonnen op te treden bij het locale radiostation KNK met Country & Western liedjes onder de naam The Stafford Sisters. Nadat Jo haar Middelbare School had afgemaakt ging ze ook deel uitmaken van The Stafford Sisters. Het was de tijd van de Grote Depressie en er was weinig vraag naar operazangers en -zangeressen. Het programma waarin ze optraden heette The Crockett Family of Kentucky. Het programma had vijf keer per week een uitzending van een uur. Daarnaast hadden de zusters drie dagen per week zelf een 15 minuten durend programma op KHJ radio in Los Angeles. Ze brachten populaire liedjes en ze werden gebruikt voor de soundtracks bij films van alle belangrijke filmstudio’s in het nabijgelegen Hollywood. Verder traden ze ook regelmatig op in de radioshow van David Broeckman op KHJ radio.

In 1938 was er een film van Twentieth Century Fox waarvoor een groot koor nodig was. Die stelden ze samen uit de groot aantal groepen die soundtracks inzongen en die al voor hun werkten. De film, “Alexander’s Ragtime Band”, was een onderhoudende musical die in chronologische volgorde verslag deed van de ups en downs van deze aristocratische bandleider. In de film zaten een aantal liedjes van Irving Berlin, waaronder de titelsong. Ze hadden maar weinig te doen en tussen de opnames door begonnen ze samen met de zeven jongens van de groep Esquires en een andere groep,The Rhythm Kings, een beetje samen te zingen. Wat begon als een tijdverdrijf en een beetje lol maken werd later de start van een nieuwe groep, de Pied Pipers.

Toen haar zusters trouwden vielen The Stafford Sisters uit elkaar. In 1941 trouwde Jo met John Huddleston. Toen The Stafford Sisters uit elkaar gingen trad ze toe tot de kort daarvoor gevormde nieuwe groep, de Pied Pipers, waar haar man ook deel van uitmaakte. Daarnaast maakten Hal Hooper, Chuck Lowery, Bud Hervey, George Tait, Woody Newbury, en Dick Whittinghill deel uit van de formatie van acht personen. De groep werd erg populair bij de locale radiostations en ze werden veel gevraagd voor de soundtracks van films.

De nieuwe sound die ze lieten horen trok de aandacht van twee van de King Sisters, Alyce en Yvonne, die hun vriendjes Paul Weston en Axel Stordahl aanmoedigden om eens te gaan luisteren naar dit nieuw gevormde octet. In die tijd waren Weston en Stordahl hoofdarrangeurs van het Tommy Dorsey’s orkest en hielpen ze hem bij de productie van zijn radioprogramma in New York, The Raleigh-Kool Show. De Pied Pipers werden nu uitgenodigd voor een eenmalig optreden in de radioshow van Tommy Dorsey. Op de dag van de uitzending reed de groep naar New York. Dorsey vond ze zo goed dat hij ze 10 weken wilde laten optreden. Maar bij de tweede uitzending hoorde de sponsor van het programma hen en hij vond er niets aan. Dus werden ze gelijk ontslagen. Ze bleven zo’n drie maanden in New York, waar ze maar weinig verdienden. Toen ze door hun geld heen waren keerden ze per trein terug naar Californië. Een aantal leden van de groep hadden gezinnen en zij verlieten de groep.

Tommy Dorsey gaf later aan Jo de gelegenheid om ook solo te zingen en in 1942 maakte ze haar eerste soloplaat bij Columbia Records, ” Little Man with a Candy Cigar”. Later heeft Columbia Records haar nog geëerd met een Diamond Award als de eerste artiest die 25 miljoen platen had verkocht.

De volgende drie jaar bleven de Pied Pipers bij de band van Dorsey, waarbij ze per bus of per trein van plaats naar plaats trokken voor meestal maar éen optreden. Bij uitzondering bleven ze soms een aantal weken in dezelfde plaats. In 1942 kreeg Dorsey, die bekend stond om zijn slechte humeur, slaande ruzie met Lowery en ontsloeg hem op staande voet. Maar de Pied Pipers hadden zelf al een naam opgebouwd en ze verlieten met z’n allen de band. Ze traden op in verschillende radioshows met onder andere Frank Sinatra.

Jo Stafford en John Huddleston scheidden van elkaar in 1943.

In april 1944 tekenden de Pied Pipers een contract met Capitol Records. Huddleston die de groep verlaten had ging werken voor de oorlogsindustrie en werd vervangen door een van de oorspronkelijke leden van de Pied Pipers, Hal Hooper. Al begin 1944 had Jo Stafford de band verlaten ook om te gaan werken aan een solocarrière bij Johnny Mercer. Ze tekende een contract bij het pas opgerichte Capitol Records en daar kwam ze Paul Weston weer tegen die nu muziekdirecteur bij Capitol Records was. Ze nam bij Capitol Records hits op zoals: “Candy”, “Serenade of the Bells”, “That’s for Me” en “The Tennessee Waltz”. Het eerste nummer dat ze bij Capitol Records opnam, “How Sweet You Are”, haalde in februari 1944 de 14-de plaats in de Amerikaanse hitlijsten. Later ging ze naar New York om daar te gaan optreden in de Club Martinique. Het was de eerste en laatste keer dat ze in een nachtclub optrad.

Jo Stafford was erg populair bij de militairen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ze noemde haar liefkozend ‘G.I. Jo’ en ze werd door veel militairen gekozen tot hun favoriete vocaliste. Ze was vaak te vinden op militaire bases en in militaire ziekenhuizen in heel de Verenigde Staten. Haar vertolking van Irvin Berlin’s “I Lost My Heart at the Stage Door Canteen” maakte haar zeer populair onder de militairen. Ze is uniek omdat ze door de militairen tot favoriete zangeres gekozen werd tijdens zowel de oorlog in Korea als tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Ze hoorde een grappig verhaal toen ze twee piloten ontmoette die haar vertelden dat ze door haar bijna voor de krijgsraad moesten verschijnen. Na een missie boven Duitsland waren ze op de terugweg naar Engeland en tegen alle regels in luisterden ze naar de Armed Forces Radio. Eenmaal boven Engeland hoorden ze een nummer van haar. In plaats van terug te schakelen naar de juiste frequentieband om hun landingsinstructie te krijgen, veranderden ze hun koers en wachtten ze daarmee tot het lied uit was.

In 1946 had Jo haar eigen radioshow, The Chesterfield Supper Club, in nauwe samenwerking met Perry Como en later Peggy Lee. Ze bleef bij Capitol Records tot 1950 toen ze contract afsloot met Columbia Records. Als gevolg daarvan kreeg ze nog een radioshow, The Jo Stafford Show. Verder had ze gastoptredens in de radioshows Carnation Hour en Club 15. In de jaren 40 had ze bijna 40 nummers die de top 20 in de hitlijsten haalden.

De Koude Oorlog speelde een belangrijke rol in haar carrière. In 1950 werd ze door de regering van Truman ingehuurd als omroepster van het door de Amerikanen gefinancierde radiostation Radio Luxembourg om anticommunistische ideeën te verspreiden. Ze werkte er bijna drie jaar. Het station had een uitzendvermogen van 200 Watt (een zeer krachtig radiostation dus) en was in die tijd het enige commerciële radiostation van Europa. Het strooide met meer dan 400 uitzendingen anticommunistische propaganda uit over 350-miljoen mensen in Europa. Zelf maakte Jo iedere week een muzikale show van een half uur. De toenmalige Britse directeur van Radio Luxembourg zei daarover: “Op haar eigen rustige manier verkoopt Stafford Amerika aan Europa.” Verder werkte ze ook nog als diskjockey voor het radiostation Voice of America, waar ze vaak bekende namen te gast had waarvan ze de muziek draaide. Ze trad ook op in Europa en in 1952 stond ze als topattractie in het prestigieuze Palladium in Londen.

Een aantal van haar belangrijkste hits zijn: “You Belong to Me”, “Shrimp Boats” (geschreven door haar man Paul Weston), “Make Love to Me”, Jambalaya”, “Hey Good Lookin’ ” (met Frankie Laine), “Goodnight Irene”, “Keep it a Secret,” een van haar favoriete liedjes, Jerome Kern’s “All the Things You Are” en “Thank you for Calling”. Tussen 1944 en 1954 had ze 75 nummers in de Amerikaanse hitparade.

Eind jaren vijftig ging ze minder optreden om meer tijd bij haar kinderen te kunnen doorbrengen. Rond die tijd ging haar man Paul Weston, in die tijd muziekdirecteur van Columbia Records, naar een conventie in Key West (Florida). Laat op de avond speelde hij in de bar op de piano en begon hij op een humoristische manier liedjes te spelen en noemde zichzelf Jonathan. Twee van de managers van Columbia Records die bij hem waren moedigden hem aan om er een plaat van te maken als ze weer terug in Californië zouden zijn. Dat deed hij samen met zijn vrouw en hij noemde haar Darlene. Voor de opname gebruikten populaire liedjes waarvan ze zelf niet hielden. Ze zongen en speelden een beetje vals en de piano was ook niet helemaal zuiver. Het resultaat was een serie opnames van “Jonathan en Darlene Edwards”. Voor hun tweede album kregen ze in 1960 een Grammy Award voor het Beste Comedy Album.

In 1961 verhuisde het gezin voor de zomer naar Londen en maakte Jo een serie televisie-uitzendingen voor het Britse net ATV. De programma’s werden niet alleen in Engeland uitgezonden, maar ook in de Verenigde Staten, Australië, Nieuw Zeeland en Canada. Onder haar gasten waren Ella Fitzgerald (die zij als de beste zangeres van de wereld beschouwde), Bob Hope en de komiek Peter Sellers.

Jo zong ook samen met artiesten als Frankie Laine, Gordon MacRae en anderen. Met haar man zong ze volksliedjes uit de Appalachian Mountains op een album getiteld “Jo Stafford Sings American Folk Songs” en het was de eerste keer dat iemand bij de vertolking van volksliedjes violen en een orkest gebruikte. Ze werd er zo populair mee dat de American Folklore Society een ‘Jo Stafford Prize in American Folklore’ instelde, een beurs voor studenten in folklore en volksmuziek. De prijs werd begin jaren vijftig een aantal keren uitgereikt.

Ze bleef platen opnemen tot midden jaren zestig. Toen stopte ze ermee omdat ze het gevoel had dat ze de nieuwe eigentijdse muziek niet kon zingen. Toen haar gevraagd werd wat haar al die jaren geïnspireerd had antwoordde ze: “Het waren de prachtige liedjesschrijvers en de liedjes die ze maakten. De muziek was de slagroom.” Verder schreef ze eens: “Als ik in één woord die hele tijd zou moeten beschrijven zou het ‘plezier’ zijn. We hadden zo’n plezier. Ik denk dat het kwam omdat we ons werk serieus namen, maar niet onszelf.”

Ze trok zich in 1975 helemaal terug uit de muziekwereld, met uitzondering van de Jonathan en Darlene Edwards versie van “Stayin’ Alive” in 1977 en een optreden in 1990 bij een show ter ere van Frank Sinatra.

Jo won begin jaren negentig een proces wegens contractbreuk van haar vroegere platenmaatschappij. Ze verkreeg daarmee de rechten op al haar oude platenopnames, inclusief de opnames van Jonathan en Darlene. Ze reactiveerde, samen met haar zoon Tim het label Corinthian Records. Het was oorspronkelijk een label voor religieuze muziek dat door de diepgelovige Paul Weston was opgestart. Met de hulp van Paul stelde ze een aantal “Best of Jonathan and Darlene” albums samen die in 1993 uitkwamen.

Jo en Paul waren tot aan de dood van Paul ook actief in charitatieve activiteiten. Zij was voorzitter van SHARE, een charitatieve organisatie in Hollywood die zich gespecialiseerd had in het helpen van geestelijk gehandicapte kinderen. Vele jaren was Jo actief bij het helpen van een organisatie voor kreupele kinderen in Californië.

In 1996 stierf Paul een natuurlijke dood. Ook na zijn dood ging Jo nog verder met Corinthian Records. In 2006 schonk ze haar bibliotheek en die van Paul aan de University of Arizona.

Op 16 juli 2008 overleed ze op 90-jarige leeftijd in Century City (Californië) aan de gevolgen van een hartinfarct.

 Kijk en luister naar Jo Stafford

(TIP: mocht uw internetverbinding niet snel genoeg zijn, klik dan links onder op II)

(er ontstaat dan een driehoekje met de punt naar rechts)

(laat u het filmpje downloaden en klik dan op het driehoekje)

You belong to me

Shrimp Boats

Make Love To Me

Jambalaya

Hey Good Lookin’

Thank You For Calling

Geraadpleegde bronnen o.a.:

Artistdirect

IMDb

Musician Guide

Mysite

Oldies

Solid !

Wikipedia

Terug naar Nostalgie