Rachel Welch werd op 5 september 1940 als Jo Raquel Tejeda geboren in Chicago. Zij was het oudste kind van Armando Carlos Tejeda Urquizo en Josephine Sarah Tejeda, geboren Hall. Haar vader kwam uit La Paz in Bolivia en haar moeder was van Iers-Amerikaanse afkomst. Na Raquel werden er in het gezin nog een broer, Castillo, en een zuster, Gayle Pate, geboren.

In 1942 werd haar vader, een ingenieur in de luchtvaarttechniek, overgeplaatst naar San Diego (Californië). De familie ging in de luxe wijk La Jolla wonen, waar Raquel en haar broer en zusje opgroeiden. Als kind nam ze danslessen en toen ze een tiener was won ze vele schoonheidswedstrijden. Ze veroverde onder andere de titels: ‘Miss Photogenic’, ‘Miss La Jolla’, ‘Miss Contour’ en ‘Miss San Diego’. In 1957 won ze de titel ‘Miss Fairest of the Fair’ op de jaarmarkt van het district San Diego en de ‘Maid of California’ titel van datzelfde jaar.

Nadat ze haar Middelbare School, de La Jolla High School, in 1957 had voltooid ging ze met een studiebeurs theaterkunst studeren aan de Staatsuniversiteit in San Diego.

Op 8 mei 1959 trouwde ze met haar vriendje van de Middelbare School, James Lesley Welch. Ze kregen twee kinderen, Damon Welch, geboren op 6 november 1959 en Latanne Rene Welch, geboren op 26 december 1961. Latanne werd later actrice onder de naam Tahnee Welch. Ze speelde een hoofdrol in onder andere de film ‘Cocoon’ (1985).

Tussendoor werd Raquel voor de grap weervrouw voor de televisie in San Diego. Uiteindelijk verliet ze de universiteit omdat ze het veel te druk kreeg met andere dingen.

Patrick Curtis
In 1964 liep haar huwelijk met James op de klippen (ze scheidden officieel in 1965). Ze vertrok met haar twee kinderen naar Dallas (Texas), waar ze modellenwerk deed voor het warenhuis Neiman Marcus en ze werkte een tijdje als serveerster. Haar oorspronkelijke bedoeling was om naar New York te verhuizen, maar in plaats daarvan vertrok ze naar Los Angeles (Californië). Binnen drie dagen had ze al een manager, Patrick Curtis. Ze richtten samen een promotiebedrijf op, Curtwell Enterprises. Ze deed audities voor films en televisie. Ze diende als sexy en vrolijke ‘decoratie’ in shows als ‘Bewitched’, ‘McHale’s Navy’ en de Western serie ‘The Virginian’. Verder verdiende ze de kost met kleine rolletjes in films als ‘Roustabout’ (=zwartwerker) (1964) van Elvis Presley en ‘Do Not Disturb’ (1965) van Doris Day.

Toen raakten films over strandfeesten in zwang en het zal dan ook niet verbazen dat ze haar eerste hoofdrol speelde in ‘A Swingin’ Summer’ (1965). De film ging meer over de muzikale gasten ‘The Righteous Brothers’ en ‘Gary Lewis & The Playboys’ dan over Raquel’s rol. Maar 20th Century Fox had haar opgemerkt en ze boden haar een contract aan.

Ze castten haar voor de science fiction filmhit ‘Fantastic Voyage’ (1966), voordat ze haar uitleenden aan de filmstudio Hammer in Engeland. Daar speelde ze de hoofdrol in ‘One Million Years B.C.’ (1967), gekleed in weinig meer dan wat strategisch geplaatste strips van bontvacht. De stills (stilstaande beelden) van Raquel werden overal gepubliceerd en ze werd er een sekssymbool mee. Maar er gingen maar weinigen naar de film zelf kijken. Ondanks deze publiciteit was Twentieth Century Fox niet overtuigd van haar talent. Ze vroegen haar namelijk niet om naar Amerika terug te keren. In plaats daarvan speelde ze in Europa, naast Edward G. Robinson en Vittorio de Sica, de hoofdrol in ‘The Biggest Bundle of Them All’ (1968) en met Monica Vitt en Claudia Cardinale in ‘Le Fate’.

Terwijl ze in Parijs was trouwde ze op 14 februari 1967 met haar manager Patrick Curtis. Ze verspreidden een serie uitdagende foto’s van de avond van hun trouwdag.

Nadat ze in ‘Bedazzled’ in de rol van Lilian Lust er uitzag als een droomvrouw, keerde ze eindelijk terug naar Amerika. Twentieth Century Fox koos haar terecht voor films als de Western ‘Bandolero’ (1968 met James Stewart) en de geheimzinnige vrouw naast Frank Sinatra in ‘Cement’ (1968). In 1969 volgde ‘100 Rifles’, een controversiële Western waarin ze speelde naast James Brown. Doordat ze als een sekssymbool werd gezien werden haar talenten niet altijd gezien. In 1970 wilde ze dit stigma van zich afgooien met haar rol in ‘Myra Breckenridge’, maar de film was niet erg succesvol.

Weg uit Holywood
Haar situatie was ongewoon. Ze was zeker een ster en een bekende naam, maar slechts weinigen gingen naar haar films. Dat gold ook voor ‘Hannie Caulder’ (1971) en voor ‘Fuzz’ (1972). En toen in 1972 het melodrama ‘Kansas City Bomber’ ook slecht scoorde, scheidde ze in september van dat jaar van haar man en manager Curtis en keerde ze terug naar Europa om daar te spelen in ‘Bluebeard’. In 1973 werd ‘The Three Musketeers’ en de opvolger ‘The Four Musketeers’ goed ontvangen. In 1974 kreeg ze een Golden Globe voor haar rol in ‘The Three Musketeers’. In 1976 flopte de zwarte komedie ‘Mother, Jugs and Speed’ en Holywood trok de handen van haar af. Ze heeft een ster op de Hollywood Walk of Fame.

Raquel ging nu optreden in nachtclubs, op concertpodia en op televisie. Ze ging wel door met het maken van films in Europa, zoals ‘The Prince and the Pauper’ (1977) en ‘L’ Animal’ (1977), waarin ze speelde naast Jean Paul Belmondo. In 1980 wilde ze haar comeback maken in Amerika en was ze gecast voor ‘Cannery Row’ (cannery = conservenfabriek) (1982). Maar ze werd al na een aantal dagen ontslagen zonder opgaaf van redenen (het verhaal gaat dat ze elke dag te veel tijd nodig had om zich gereed te maken). Ze daagde MGM voor het gerecht voor contractbreuk en kreeg een schikking van vele miljoenen dollars (de verhalen variëren van $ 11 miljoen tot $ 15 miljoen).

Op 5 juli 1980 trouwde ze met de producer en regisseur André Weinfeld, waarvan ze in september 1990 weer gescheiden is.

Televisiewerk
In de jaren tachtig richtte Raquel zich primair op televisiewerk, zoals “The Legend of Walks Far Woman” (1982) en “Right to Die” (1987), waarin ze een van haar beste rollen speelde als een vrouw die leed aan de ziekte van ‘Lou Gehrig’ (officieel Amyotrofe Laterale Sclerose of ALS, een dodelijke aandoening waardoor de motorische cellen in het ruggenmerg afsterven. De legendarische Amerikaanse honkballer Lou Gehrig leed aan deze ziekte).

Na een afwezigheid van meer dan tien jaar keerde ze terug naar de film om te spelen in de komedie ‘The Naked Gun 33 1/3: The Final Insult’ (1994). In de jaren negentig maakte ze een aantal informatieve commercials voor bepaalde producten en bracht ze een aantal gymnastiek video’s uit. In 1995 speelde ze een rol in de maar kort lopende televisieserie ‘Central Park West’. In 1997 nam ze de rol van Julie Andrews over in Broadway musical ‘Victoria Victoria’. Minder dan een maand na haar aantreden stopte de musical.

Op 17 juli 1999 trouwde ze met haar vierde man, de 15 jaar jongere restauranthouder Richard Palmer. In augustus 2003 is ze daarvan gescheiden.

Pruiken
Als zakenvrouw had ze veel succes met het verkopen van door haar ontworpen pruiken. Ze begon ook met het verkopen van een eigen sieradenlijn en huidverzorgingsproducten. Maar dat was toch minder succesvol dan de verkoop van haar pruiken.

Op 16 mei 2004 deed ze voor het kankerfonds mee aan een inzamelingsactie voor het bijeenbrengen van geld voor de strijd tegen kanker. Daar vertelde ze over de strijd van haar eigen nicht tegen de ziekte. Als gevolg van chemotherapie had ze veel haar verloren en ze vroeg aan Raquel om haar een paar pruiken te leveren. Nadat ze die gekregen had belde haar nicht haar en zei dat ze zich zo goed voelde als ze een pruik droeg. Raquel realiseerde zich toen dat haar bedrijf “Raquel Welch Signature Wig Collection” ook andere vrouwen die een chemotherapie hadden ondergaan dat gevoel kon geven. Daarom schonk haar bedrijf 6.500 pruiken aan het kankerfonds.

In 2023 overleed Raquel Welch op 82-jarige leeftijd, na een kort ziektebed.