Om het onzegbare
te duiden
geluiden vielen weg
in ongekende
stilte
vertrouwd
als nooit daarvoor
een diepe heimwee
verloor
zichzelf.
Het licht
was warm en zacht
en ongekend.
Vreugde groot
noch klein
zoals zij
hoort te zijn.
Een helder licht
van ver
wenkte mij
ik zei
‘Nee het is nog
geen tijd’.
Toen ging
het licht
weer aan
een dokter vroeg
mijn naam
en
Willem
klonk als nooit
daarvoor.
Ik wist
zo’n verre reis
maak je maar
ene keer
Ik heb nog
even tijd
maar
lieve dood
ik keer
graag weer.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.