Home / Gedichten / Chriestne Zielen

Chriestne Zielen

(Bernard van Meurs)
Met dank aan Riet Pietersen voor het insturen van de tekst

‘Chriestne zielen!’Aorige uutroep,
Die nao meer dan vieftig jaor,
Mien nog schreien duut van ’t lachen
En weemujigheid tegaar
Och waor is de tied gebleven?
Al mien haoren zin nou gries,
En ik merk mien levensliedje
Raokt somwielen van de wies.
Mien geheugen speult m’al parten,
Wil ik is uut verlejen tied
Dit of dat geval vertellen –
Fuut! Ik bin naom en daotum kwiet.
Maor , en dâ’s weer onbegrieplik,
Wâ’k as dreumes heb gedaon,
Glad vergeten was siends jaoren,
Kumt weer levend veur mien staon.
Zo beveurbeild uut mien jonkheid
Schiet mien ien ’t kemiek geval
Dâ’k op Sinter Klaos beleefd heb
En oe nou vertellen zal
’s Aovends goeng weer ’t spul beginnen
’t Joeg mien wel ‘en schrik op ’t lief
Da gerammel met de ketting;
Maor toch was ‘k op mien kievief
Went ik trok ‘en bietje ien twiefel
De echtheid van de Sinterklaos
En gen zier meer kos ik gleuven,
In z’n knecht de’n Pieterbaos.
‘Stil!’ riep vaoder bang tot moeder,
‘Heurde ‘m?…Daor kumt Pieter aon!’
Maor ze kniepte saom ‘en eugske,
En dâ dee mien veul verstaon.
Boems! d’r valt ’n roei, en strompelt
Pieter brommend uut de kas.
Gauw zag ‘k aon zien kromme benen,
Dat’et aome Graodus was.
Maor ‘k zei niks en hiew m’onneuzel
En dee krek al wat ie wou.
Op mien knie beleufde ik greinend
Dâ’k m’ien alles beetren zou.
Daorum kreeg ‘k ien stee van priegel,
Keuning David van taoi-taoi.
‘k Had zien kroon al opgepeuzeld,
Toen ik hum vond in moeders laoi.
Nog meer lekkers zag ‘k dien mergen
Ien de laoi van ’t kammenet.
‘k Docht: zou moeder Sinterklaas zin?…
Jao, best meuglik!…Opgelet!
Veur haor bedstee hè’k ‘en klumke
Hooi en wortels neergezet;
Maor ze zei mien, toen’k goeng slaopen
‘Zet ‘et veur oew eigen bed!
‘Went de bisschop laot oe weten
Dat ie rijdt bij ou vannacht
Mergen vruug dan kum’k is kieken
Wâ de heilige man oe bracht’
‘k Kreeg ’n kruuske op ‘et veurheufd
Met ’n ‘slaopwel!’ op de wang;
Trooi mien kleine kaomer binnen,
Lachend maor ’n bietje bang.
Bang?… Waorveur zou’k bang zin? Gekheid!
Kiek ‘en bisschop is gen spook…
’t Is ‘en heilige man uut Spanje,
Dâ zeit moeder – ’t gleuf ‘et ook;
Maor, dat-ie te peerd ien huus kumt
Deur ’t schorsteengat – dâ’s raor!
Zonder nek of poot te breken
Speult geen enkel peerd dâ klaor.
’t Is kemiek!…Zou moeders zelvers? –
O, ze houwt zo veul van mien
Maor ze kan ‘m ook aorig foppen –
Zou zij zelvers? Hé!…Misschien!
Zo lei’k lang in bed te miemren,
Met de dekens aan de mond
Hiew ‘k den aojem ien, al luusterend
En keek scharp ien ’t duuster rond.
Stil! … daor piept de deur … gauw snurken,
Net of ik slaop. D’r kumt wat heur
Wie zou ’t zin! Zo waor ’t is moeder,
‘k Zie ’t bij ’t schiensel uut de deur.
Zuutjes schuuft ze op kousenvuutjes,
Buugt zich veur de taofel neer.
Leit daorop ‘en groten klaosman,
Sukerbeuntjes en nog meer;
Heel veurzichtig haolt ze uut ’t klumpke
Hooi en wortels – krek of ’t peerd
’t Helegaor had opgevreten
En maokt haostig rechtsumkeert.
Deur weer dicht – maor zonder piepen,
Weer is ’t duuster – Nou d’r uut!
En daor stao ‘k al veur de taofel,
Dansend op mien blote vuut.
Klaosman, beuntjes, ’t hele boeltje,
Gauw mee naor de werme kooi.
‘k Kruup er ien, en toen aon ’t smullen,
Net zo lang, da’k heel de zooi,
Tot ‘et leste brukske en stukske,
Is geburgen ien mien maog.
Was de maog daarmee tevrejen?
Jongens doen haor nooit zo’n vraag!
’t Heugt mien deksel goed alevel,
‘k Had ’n raoren droom toen’k sliep.
Pieterbaos danst op zien klompen,
Ien mien maog de horlepiep.
’s Mergens heur ik moeder schrauwen:
‘Chriestne zielen!’ op die shrauw,
Koekeloer ‘k deur ’t bedgordientje:
’t Goeje mins zit arg ien ’t nauw.
Met de handen saomgevouwen,
Blieft ze ’n poos bedrempeld staon,
Scharp naor alle kanten kiekend,
Fluusterend: ‘Wâ nou gedaon?’
Of ik van de Prins gen kwaod weet,
Roep ik: ‘Goeje mergen, moe!’
‘G’mergen jungske!’ zei ze vriendlik
En kwiem langzaam naor mien toe.
Op de taofel wiezend, vraogt ze:
‘Zo! De bisschop kwiem hier niet!
‘Toch wel moe! ’t Peerd hêt et klumpke
Leeggevreten, zo ge ziet!’
‘Zo! En gij?…Al opgegeten
Wat ie reej op taofel?…Zeg?…’
‘Jao! Hie zei mien: eet maar op jong,
Anders pakt’et moeder weg!’
‘Schelm, ge fopt mien!’ riep ze lachend,
‘Maor ’t is nou de leste keer’.
‘Sinter Klaos rijdt veur zoo’n deugniet,
Op’en ander jaor nie meer!’
‘Chriestne Zielen!’ Aorige uutroep,
Die nao meer dan vieftig jaor,
Mien nog schreien duut van ’t lachen
En weemuujigheid te gaor.

We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie

Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.

Sluiten