De droom van een spar

De spar die huilde dikke tranen, o wat schreide hij toch zeer,
Dikke druppels vielen droevig, op de stille aarde neer.
Och, waarom heb ik groene naaldjes, het is beslist de grootste straf,
Want de geitjes die hier wandelen, eten al mijn naaldjes af.
O, had ik maar glazen naaldjes, die zachtjes wiegden in de wind.
Dan hoefden ik geen beest te vrezen, geen dier dat glas echt lekker vindt.
Treurig ging de spar toen slapen, maar zie, hoe dat ontwaken was,
Vol bewondering riep hij vrolijk, kijk, mijn naaldjes zijn van glas!
En zo stond de boom te prijken, vriendelijk tingelend dag na dag.
Zijn glazen naaldjes dansend vrolijk, de zon bescheen ze met een lach,
Maar o jee de winterstormen, braken al de glaasjes stuk,
Bitter schreide weer het boompje, om het verlies van zijn geluk.
O, had ik nu maar gouden naaldjes, riep hij luid en duidelijk van verdriet.
Dan kon de wind maar huilend waaien, want gouden naaldjes breken niet.
Weer ging de kale spar toen slapen, en hij rilde, want het was koud,
Warm werd hij ’s morgens wakker, want zijn naaldjes waren goud.
O, wat straalde nu het boompje, in de lichte zonneschijn,
Glanzend praalde hij heel sierlijk, hij hoefde niet meer bang te zijn.
Maar ach zie, de boze mensen, roofden heel zijn gouden pracht,
Uit droefheid kon de spar niet schreeuwen, maar schreiend klaagde hij heel zacht.
Ach, had ik weer mijn groene naaldjes, want die passen slechts bij mij,
Ik liet de geitjes rustig knabbelen, want groene naaldjes groeien altijd bij.
Rillend ging de spar weer slapen, door niets warms meer toegedekt.
Maar heel vroeg in de morgen,werd hij door de zon gewekt.
O, wat geurden hij toch heerlijk, weer droeg de spar zijn groene vacht,
Ik zal nooit meer ontevreden wezen, dat was wat hij die morgen dacht