Als ik het, na lang aarzelen, toch waag om door de oude poort te gaan blijf ik, getroffen, ademloos staan ik word overvallen door een stilte zo intens dat ik me bijna terug tussen de mensen wens doch, net op tijd, versta ik ’t geruis van het blad dat ritselend neervalt op mijn pad ik hoor, in deze hof van Eden stemmen uit een lang verleden, mijn raadselachtige geest, gedrenkt in ’toen’ laat mij vreemde dingen doen, achter die oude deuren en ramen waan ik mij met de nonnen samen, ik zie getekende gezichten die, bij mijn binnenkomst, in hoop oplichten, dan verdwijnen de schimmen weer naar het verleden en blijf ik, of ik wil of niet, in het heden, deze beelden, als een oud schilderij gaan, terwijl ik daar sta, aan mijn dromend oog voorbij dan keer ik mij om, ik moet weer gaan, ik heb hier al zo lang gestaan, deze tuin en deze aarde laat ik in hun eeuwige waarde en als een rimpeloude kei mijn voeten ten afscheid kust weet ik: dit stukje stad verdient eerbiedige rust.
Bij ons in de tuin Onze poes en buurmans katerMaken het ied're avond laterIn de tuin, bij…
X
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
