De jonge Kloë

Kloë zestien jaar oud,
Sprak: ik zal de min ontvlugten:
Want als men het wel beschouwt,
Doen de minnaars niets dan zuchten.
’t Is of elk zijn’ tijd besteed
In ’t gevoelen van zijn leed.

Waar ik slechts mijnen oogen wend’ —
Nergens vind ik twee gelieven
Die niet zuchten. Wat ellend’
Mag hun teedre boezems grieven?
Waarom staag de vreugde ontvlugt
Door hun eindeloos gezucht? —

Neen, nooit zal de liefde mij
In haar nare kluisters binden:
In die teedre slavernij
Kan ik zoo veel heils niet vinden.
Heeft de min er anders geen? —
Liever blijf ik dan alleen.

Laats vroeg Lykas om een zoen . . . .
(‘k Moet nog laghen om dat vragen.)
‘k Riep: Och Lykas, neen! — En toen
Zuchtte hij, en sloeg aan ’t klagen.
ô Wat is het minnen dwaas!
Al zijn antwoord was — helaas!

Gistren zag ik Lykas weêr.
‘k dacht: ’t is best zijn oog te ontvlugten;
Wijl ik ligt zijn smart vermeêr:
Want hij weende en scheen te zuchten.
‘k Vlood zeer schielijk van die plaats:
Alles riep mij daar — helaas!

Zoo zong Kloë; — maar de Min
Hoorde het vermetel zingen
Van die jonge herderin. —
‘k Zal die stoute schoone dwingen!”
Sprak hij. — Kloë maak vrij staat,
Dat hij ’t bij geen zeggen laat.

Eensklaps vloog hij naar beneên.
Kloë dacht: Zou hij mij dwingen! —
‘k Blijf gerust met hem alleen.
Lagchend ging zij voort met zingen:
’t Is of elk zijn’ tijd besteedt,
In ’t gevoelen van zijn leed.

Hij nam ’t meisje bij de hand,
Wees haar lagchend twee gelieven.
Houdt u wat aan dezen kant
Kloë! (sprak hij) ’t mogt hen grieven.
Veilig moogt gij hen bespiên,
Zoo gij maar niet wordt gezien.

Och! hoe gretig hoorde zij
Toen het zuchtend teeder hijgen,
Dat, in dees liefkozerij,
Kloë toeriep, onder ’t zwijgen:
Zie hoe men den tijd besteed,
In de liefde zonder leed.”

Toen Cupido haar verliet,
Gloeide hare lieve wangen:
En de gulle vreugd verliet
Kloë’s hart voor ’t zoet verlangen.
Sedert heeft zij het gezucht
Van haar’ Lykas nooit ontvlugt.