De krijgsman

Er was eenmaal een krijgsman,
in overoude tijd,
die vroom was en tevreden,
en dapper in de strijd.

Hij had twee lieve kinderen,
een dochter en een zoon.
De zoon was vroom en nederig,
de dochter braaf en schoon.

Hij minde beide teder,
zoals een vader mint.
Want beider kinderen zagen,
in hem hun beste vrind.

Want geen der beiden lieven,
vindt ooit zijn troost op moeders schoot
of aan haar kloppend hart,
lief moederke was dood.

En de oorlog riep ten wapen,
en de krijgsman toog ten strijd.
Hij was de schrik des vijands,
zijn roem stond wijd en zijd.

Doch eenzaam en verlaten,
keek door de vensterruit,
het tweetal in de verte,
vol hoop naar vader uit.

Maar ziekte wierp hen beiden,
op een smart’lijk krankbed neer
en geen der beiden lieven,
zag ooit den vader meer.

Hij kampte en streed steeds verder,
en deed den vijand vlieén.
Blij dacht hij aan zijn kinderen,
en het heerlijk wederzien.

Voort, voort, mijn trouwe klepper,
ik laat den teugel vrij.
Zo riep hij huiswaarts snellend:
“Mijn  kinderen wachten mij!”

“Voort, mijn trouwe klepper,
weet van geen rusten nu.
“Jaag voort,
de kinderen houden ook van U”.

Zo sprak de dappere krijgsman
en het ros verstond dat woord.
Hij droeg zijn goede meester,
schier als op de vleugelen voort.

Daar lag de lieve woning.
En het klepperend molenrad,
sloeg even als voor deze,
daar door het bruisend nat.

Maar niet zoals voor deze,
werd hij zo blij begroet.
Geen kwam uit de woning,
hem juichend tegemoet.

“Waar”, riep hij, “zijn mijn kinderen?”,
“Ik word hen niet gewaar”.
Een knecht wees op twee grafjes,
en zeide droevig: “Daar”.

De krijgsman zonk verslagen,
op beide grafjes neer.
En het goedig paard stond roerloos,
en droevig naast zijn heer.

Sinds treuren ganze dagen,
de meester en zijn paard.
Voor beiden schijnt geen vreugde,
geen blijdschap meer op aard.

En als na weinig jaren,
de krijgsman de ogen sluit.
Blaast ook voor een volle kribbe,
het paard de adem uit.