De pijpekop

(Een heer nadert een oude man die op een bankje een pijp zit te roken)

“Dag oudje! Smaakt het pijpje goed?
Wat rookt die kop mooi door!
’t Is echte Meeschuim naar het schijnt.
Zeg dan, wat vraagt g’er voor?”

“Mijnheer, die kop is niet te koop.
Ik kreeg hem als cadeau,
op ’t slagveld, van mijn kapitein,
die viel bij Waterloo.

Dat ging er daar geducht op los.
Van ’s morgens twalef uur
tot ’s avonds, zonder nat of droog,
toujours maar in het vuur.”

“Vertel mij dat een andere keer.
Toe, geef me uw pijpekop,
ik bied er een goud tientje voor
Hewel! stem toe! … leg op!”

“’k ben maar een arme man, mijnheer,
en heb een klein pensioen;
Toch, deed ge er duizend guldens bij,
zou ik het nog niet doen.

Ik stond, gelijk ik zei, in ’t vuur
en naast mijn zij, o God!
kreeg onze brave kapitein,
vlak in zijn borst, een schot.

Ik ving hem in mijn armen op,
en droeg ’t gedrang hem uit,
verbond zijn wond en zag met vreugd
zijn stromend bloed gestuit.

Toen gaf hij mij deez’ pijpekop,
en ook zijn beurs vol geld;
Hij drukte mij voor ’t laatst de hand
en stierf gelijk een held.

De beurs gaf ik het arm gezin,
wiens huis was afgebrand.
Maar deez’ , mijnheer, mijn pijpekop
komt in geen vreemde hand.

Sinds jaren reeds bewaar ik hem,
gelijk een relikwie
Zo dikwijls ik mijn pijpje rook,
is ’t of ik hem nog zie.”

“Schoon, brave man. Hoe heette hij
Die goede kapitein?”
“Wij noemden hem steeds ‘beste vaâr’
Zijn naam was ‘Van der Klein’.”

“Ziet gij in ’t bos die gevelspits?
Dat slot? Daar woonde hij.
Het was mijn vader, beste vriend,
dat huis behoort aan mij!

Hebt gij mijn vader bijgestaan
in de ure van zijn dood?
Kom, brave, ga dan meê met mij
en eet voortaan mijn brood.”

“Is ’t mogelijk, heer, zijt gij zijn zoon?
En woont gij op zijn erf?
‘k Ga met u meê; de pijpekop
krijgt gij eens als ik sterf!”