(C.S. Adama van Scheltema) Met dank aan Ingrid Ouwerkerk voor het insturen van de tekst
Het ruischt in de’ avondstond, Het ruischt in ’t zingende verbond Van mijne lieve donkre populieren – Ik hoor hun koelen geest Het winderige avondfeest Met eene diepe sombre vreugde vieren.
Als in den morgen nauw Hun stammen rijzen uit den dauw, Zingen mijn hooge tooverige boomen – Ik hoor hun kalme klacht Tot in den stillen sterrennacht Van al hun zangerige takken stroomen.
Als ik het leven vlied Met in mijn hart zijn jammerlied, Luister ik naar hun ritselende blaren – Tot leed en wrevel vlucht, En ik met een gelaten zucht Mij onder hunnen balsem voel bedaren.
Zoo ‘k aan hun wortels kniel, Als ’t waait en wankelt door mijn ziel, Hoor ‘k over mij hun rustig vrome koren – Dan gaat mijn weenend hart En heel mijn menschelijke smart Onder hun zingend gebed verloren.
Als in het morgenlicht Ik, blijde om een droomgezicht, Verdwaal onder hun sombere gezangen – Dan zwijgt mijn zwakke lach, En blijft dien ganschen wijden dag Een vreemde stilte in mijn boezem hangen.
Ik weet wat mij verstomt, Wat van hun loovers nederkomt, Wat daalt uit hunne wankelende kronen: – Dat is vergetelheid – De adem van de eeuwigheid, Die in die duizend blare’ is blijven wonen.
Populieren Langs de dijk staan met z’n vieren hoge zilverpopulieren, wuiven maar, buigen…
X
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
