De schilder en de winkelier

Een zeker winkelier, verwaand in alle zaken
Ontbood een schilder een uithangbord te maken.
Deez’ vroeg: “Hoe wilt gij dat ik het schilderen zal?”
Hij zei hem zus en zo, maar bovenal een beer
Gelegen aan een paal en aan een touw gebonden.
De schilder sprak: “Dit is niet goed door u bevonden.
Een beer moet vast zijn aan een ketting, maar niet aan een touw
Want als hij met zijn bek dat touw doorknagen zou!

“Wat”, sprak de winkelier, “hoe en wat wilt gij mij leren?
Ik wil geen ketting, maar een touw is mijn begeren!
Wilt gij het niet doen, ik zal een ander ontbiên
Ik wil zo ik begeer door u geschilderd zien.
“Goed”, sprak de schilder, “ik zal het doen naar uw behagen,
Maar wat er ook van koom, gij moet de spot verdragen!
“Ja”, zei de winkelier, “ ‘k neem alle schuld op mij
Wat zotskap zou mij om iets wat zo behoort toch laken
Gij zult het naar mijn zin en niet naar de uwe maken”.

De schilder schildert, opdat hij zijn wil niet derv’
Het touw met olie en de beer met waterverf
Hij weet het bord behoorlijk op te sieren, men roemt het naar waardij
’t Wordt opgehangen en de winkelier was blij.
Maar ’s nachts is, wie had dat kunnen dromen,
Een onweersbui zeer schielijk opgekomen
Vergezeld met regen, dat bijna een zondvloed scheen
Waarvoor de beer niet was bestand, maar ras verdween.
Men kijkt naar het bord zodra het daglicht werd vernomen
’t Was alles als het behoort, maar beeroom was ontkomen!

De schilder wordt ontboôn, men toont de zaak hem aan
“Ziet”, zegt hij, “had gij mijn zin gedaan,
Ik had hem aan geen touw maar aan een ketting vastgeklonken.
Het touw is losgerukt door die verwoede beer
Hij is nu naar de maan, gij ziet hem nimmer weer!”