De woarzeggende kwaortel

Een dernje, ‘k zal heur naom verzwiegen!
Nie da’k er grommes um zou kriegen
as ik heur naom verklapte o nee!
Went ’t is gen zunde wa ze dee;
en ielke dern zou ien heur stee
van ’s gelieken doen as onze Kee…
Der, ‘k nuum haor nog! Nou, ’t kan nie schelen,
went Kee of Keetje hieten velen.

Da dernje dan stak op ‘en keer
zich ien heur beste Zondagskleêr
en stapte toen met looje trejen
en met ’n schuuvring ien de lejen
en met twee reuskes op ’t gelaot
heur kraoknet kaomertje uut, op straot.
Toen naor Pastoor um goeje raod
len ’t kiezen van ‘en levensstaot.

“Meneer Pastoor”, zoo sprak ze en kuchte,
“Meneer Pastoor”, zoo sprak ze en zuchtte.
“Ge zult nie raojen wa’k kum doen…
(Heur hartje zonk haost ien de schoen)
Lewie, de zoon van Dirk Verkouwen,
Gij eiges hebt hum nog gedopt…
‘k Heur, da gen beter jong er lôpt…
die het gevraogd… met mien te trouwen.”

Toen sloeg ze de eugskes zejig neer
en lachte en greinde en zei niks meer.
“Schep moed, mien kiend, wês nie verlegen!
Ge hebt én buutenkansje, ‘en zegen!
Da kumt nie ielke dern zoo tegen.
Zoo! met Lewie? Hum ken ‘k tergdegen.”

“Een beste jong, nie waor Pastoor?”
“Een allerbeste door en door!
Zoo! wilde met Lewie gaon trouwen!”
“Pastoor, ge hebt ’t nie goed onthouwen:
Lewie wil trouwen gaon met mien!
Van mienen kant is ’t nog misschien:
‘k Wou, asteblief, oew raod graog heuren,
wat er van mien kant mot gebeuren.”

“Jao, Keetje, de veurzichtigheid
vraogt erst wa wel oew harte zeit.”
“Die raod hêt moeder ‘m ook gegeven;
maor of ik vroeg of nie, um ’t even!
Ik kwiem er toch nie verder mee,
mien hart da zei gen jao of nee”
“As ik oe zeg met hum te trouwen,
zult gij dan aon mien raod oe houwen?”

Ons Keetje, ’t was haor aon te zien,
docht: jao, da duu’k! maor zei: “misschien!”
Pastoor, die had haor goed deurkeken
en docht: wa’n dwaoze meiskesstreken!
Heur hart houwt dol veul van dien jong,
maor ’t jaowoord wil nie van heur tong.
As ’t gold van andren kwaod te spreken,
dan zou gen enkel woord ontbreken.

Maor, ‘k vang haor ien heur eigen strik!
Hie prakkeziert ‘en oogenbliek…
en zei toen: “Heur is, beste Keetje,
ik krieg nou juust én goed ideetje:
een wonderkwartel heb ik daor
ien ’t veurhuus; die zeit altied waor
ien zulke twiefelbaore dingen.

Nou luuster, as ge hum heurt zingen:
Kee, pak Lewie! Kee, pak Lewie!
Dan duuje ’t! Zingt ie daorentegen:
Kee, pak ‘m nie! Kee, pak ‘m nie!
Dan laoje ’t trouwen achterwegen.
Gao nou maor bij de kooi daor staon;
‘k mot efkes naor mien zieken gaon.”

Kee tuurt den kwaortel angstig aon
en wunst dat ie maor gauw mag slaon.
Het minst gerietsel duut haor schrekken…
as uren zin haor de oogenblikken…
Och Heer! wie weet hoe lang ’t nog duurt!
Hêt ie wel ooit getureluurd?…”

Pastoor zal toch ’n mins nie foppen?
Wa’s dat?… Ze vuult heur hartje kloppen,
heur eigen ooren gleuft ze nie:
Kee, pak Lewie! Kee, pak Lewie!
“Jao, jao, da zingt ie! Dank oe, kwartel!
’t waor zund veur God zoo ‘k tegenspartel!”
Vort liep ze en zei Lewie heel gauw:
“Jong, ’t is er deur! ik pak oe nouw!