Met dank aan Willem van Baardewijk voor het insturen van de tekst
Op t grommend veld van grauwe akkers met kraaien die zwarte gebeden krijsen lig ik lig ik verborgen onder duistere grond mijn wond door ronnend bloed gebarsten huilt om de liefde.
Verloren lig ik door de dood te grazen genomen in deze zwarte nacht geen licht bracht licht in deze dagen geen vragen antwoord.
Mijn lach een vage hopeloze herinnering.
En nacht verving ’t licht zonder gezicht waart de dood hier rond.
Misschien is ’t raar om dit te lezen zelf wou ik nergens anders wezen
Vervreemd van leven dood te zijn om zo de dood te overwinnen en verder verder schiet mij nog te binnen om levend weer bij jou te zijn maar dat tot groot verdriet wist ik toen niet.
