Met dank aan Willem van Baardewijk voor het insturen van de tekst
Ik droomde van gedichten en vrouwen, lang en zwart gekleed, met lijven als van poëzie. Zij dronken zoete wijn en lachten fonkelende sterren, hadden maanogen vol tedere beloften.
Ik droomde en haalde verloren heimwee in.
Dansend op de golven van een blije zee, ging er ditmaal niets verkeerd, zoals dat bij dromen voor kan komen.
Ik droomde van een zoete dood die geurde al jasmijn. Had zij niet de liefde uitgevonden van niet ergens zijn.
Ik zag de stad, de aarde die stenen en voeten droeg. De bruine zandaarde vol verhalen over kwijnend geluk en hartstochten vol tranen.
Ik zag de profeet met zen en zee in zijn ogen Wij spraken niet Wat valt er nog te spreken als stilte een reis is.
Ik zag de pijn de helse pijn, vol gewond bloed. Ik zag mijn kinderen. mijn vader, mijn moeder en geliefden sterven. En toch is het zo mooi hier te zijn.
Ik droomde niet meer en sluimer in het vroege licht.
Languit liggend, denk ik dat ik een ster geworden ben.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
