Met dank aan Adriaan van Dam voor het insturen van de tekst
Ik sta wat labberig te staren door de ruiten De miezer meesmuilt nat en motterig voorbij Ook in de kamer is het klam, welhaast als buiten O wat een droefenis, dit bruine jaargetij
Geen zinnig woord wil aan mijn droge pen ontspruiten En aan onzinnigs komt er ook geen letter vrij De matte stilte in de geest doet haast besluiten “Ga toch in winterslaap, als ’t even kan tot mei”
Maar als de zon dan doorbreekt schilderen zich kleuren Vanuit een spectrum van groenbrons tot gelend goud Dat brengt weer leven in het stervend najaarshout En ik denk: “Ouwe lul hou nou eens op te zeuren”
En net voordat ik had besloten te gaan slapen Heb ik toch weer een aardig herfstsonnet geschapen
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
