Met dank aan Lutgarde Lievense-Nauts voor het insturen van de tekst
Vol vertrouwen klinkt de kerkklok terwijl de malle molen draait en de tijdgrens ongenadig nadert.
Scheldepolders schreien mensen huilen.
Onnozele hunkering naar troost.
Schaduwspel van schepen wijst Doel de wrange weg naar de ondergang.
Wat is een mens nog waard dat hij zal moeten vertrekken van huis en haard? Wat is de waarde van een dorp dat de vervlogen eeuwen levend begraven moeten worden?
De levensader van Antwerpen lokt en lonkt.
God nog aan toe: hoe kan iemand ooit zichzelf dit onvergeeflijke vergeven?
