Jantje Kapôen

Daor rijdt Jan Kapôen en Marieke Slameur
D’r wagentje kraokt en den hit doe maor deur.
Hij wil wel vuruit, want den aovond die valt,
’n stepke dur bij en ‘ t zwipke dè knalt.

Hij denkt aon wè hooi… en Marieke content
aon Jantje Kapôen, d’ ren doodgoeie vent.
En ook an d’r kiendje, z’n vuutjes die stampen
en in d’ ren rug steeds fellere krampen.

Daor is Jantje Kapôen en Marieke Slameur
van ‘ t woonwagenkamp en den hit doe mar deur.
Ze komen van verre en zuuken den stal
op den Dongenseweg, bij de minste van al.

De wegen zijn grouw en in nevels gehuld
“Marieke, Marieke, nog efkes geduld”
zee Jantje Kapôen “die verdomde kaaien
’t wordt toch wel tèd om een bedje te spraaien”

Daor jankt unnen hond, ver hoort ie gerucht…
” ’t Kamp” zee Kapôen tje finaol opgelucht,
dan gromt er ‘ n donkere stem langs de baon…
“D’r is hier geen plaots meer gè kunt hier nie staon”

En Jantje Kapôen gelèk van de wèès
Hij dokkelt mer wir deur en naar Gool gao de rèès.
Naor Brees in de bossen en zonder malleuren
daor zal ‘ t dan mee ons Marieken gebeuren.

Daor is Jantje Kapôen en Marieke… ochot,
want d’r hitje wil niemer hèr of nie hot
Ze hebben d’r wagentje daor laoten staon
en zèn toen ochèrem dun boer opgegaon.

Ze kwamen nie verder mir dan unnen stal
en mee desser waren was ‘ t kiendje er al…
En Jantje Kapôen, och wè stond ie te kèèke
Marieke Slameur laag van blèdschap te kwèke.

Ze hannet in Gool al heel vlug geheurd
daor was op ‘ t Hôôgend ’n wonder gebeurd.
Ze kwamen gelôôpen, gelèèk overstuur
en keeken naor ‘ t kiendje in die kouw boerenschuur.

Dun Stoere, Jan Doo, d’n Doris en Drikske
en ‘ t kreupel Catooke, die liep op un hikske.
Dun Paus en dun Prent en ’t schéle Lowieke,
Noeschierig as gèète naor ’t kend van Marieke.

Marieke die keek nor d’r kiendje, allicht
en bloosde van weelde mee hil d’r gezicht.
En Jantje Kapôen wies niks nie te zeggen
Soms ging ie kwansuis mar ’t kiendje verleggen.

’n Kiendje zó schóón en beeldig gesneeje,
net Marieke Slameur en zô rankel van leeje.
Dé zo maar op strooi lag in uiterste nood
Niks aon as un hemke, de billekes blôôt

Toen kwam daor warachtig dun hit aongestapt
en zeej langs z’n neus weg, agge me snapt
“Wè hekker toch spèèt van ’t zal niemer gebeuren”
” ’t Is goed”, zeej Marieke, “dan nou niemer zeuren”.

Hij maokte een praotje mee Jantje Kapôen
en toen zittie nog eens dattie ’t niemer zou doen.
En toen han die Golsen pas echt in de gaote
dè dieren op Kerstnacht ôk kunnen paoten.

Net toen zè won gaon klonk hôôg in de lucht
’n lieke zô schôôn as ’n vriendelijk gezucht.
Ze lõsterden ammol naor ’n lied van de wend
Venite, Venite, toesjoer zonder end.

Den Stoere van Abcoven zee toen hèèl ontdaan
“We blèven hier buurten, we meugen nie gaon”.
Ze knielden wir neer en zongen ’n lieke,
nie schôôn mer wel hard vur ’t kèènd van Marieke.