Met dank aan Susan van der Ploeg voor het insturen van de tekst
Als ik eens broos en zwak zal zijn
En niet meer slapen kan van pijn,
Doe dan wat nodig is, want och,
Die laatste slag verliest men toch…
Ik weet dat het je droef zal maken,
Dwing toch jezelf niet te verzaken;
Dan, meer dan enig and’re dag
Blijkt wat je liefde echt vermag.
Wij hadden ’t jaren lang zo goed;
Dat geeft ons ook die laatste moed.
Jij wilt toch ook niet dat ik lijd?
Laat mij dus gaan te rechter tijd
En breng mij waar men hulp mij biedt.
ÈÈN bede slechts; verlaat mij niet!
Houd mij zacht pratend tegen je aan
Totdat mijn ogen breken gaan.
Je weet, al is het later pas,
Dat dit heus voor mijn bestwil was.
Al gaf mijn staart mijn laatste groet,
Ik lijd niet meer en dat is goed.
Treur niet omdat het lot bewerkt
Dat jij, juist jij, mijn tijd beperkt.
Wij waren toch elkaar zo na!
Laat dat als troost zijn als ik ga.
