Leed

Een grootmoeder had een hondje,
En dat hondje heette Mop;
Wel bromde hij soms een beetje’
Maar bijten deed hij nooit.

Want al zijn tanden was hij
Reeds kwijt, even als de vrouw;
Zij was al mooi op jaren’
En Mopje was ook niet jong.

Nu gebeurde ’t op zekere morgen
Dat Mop gestorven was’
En dat hij werd begraven
In ’t hoekje van de bleek.

De kleinkind’ren van ons grootje
Die dolven hem het graf;
Het was zo mooi, dat je waarlijk
Er zelf in liggen wou.

Met potscherven was het omzet en
Met wit zand netjes bestrooid;
Een halve bierkruik aan het hoofdeind
Volmaakte de schitt’rende pracht.

De kind’ren dansten om ’t graf heen
En de oudste van zeven jaar
Die wilde er volstrekt van maken;
De tentoonstelling van Parijs.

Elk kind uit het straatje mocht kijken,
De toegangsprijs was een knoop,
Want die had toch iedere jongen
Van boven aan zijn broek.

En hij kon er wel een betelen
Voor zijn kleine zusjes ook;
Nu – met algemene stemmen
Werd het voorstel goedgekeurd.

En al de kind’ren stroomden
Uit het straatje naar het graf,
Ja, zelfs uit het achterstraatje,
En ieder betaalde zijn knoop.

Veel knapen liepen die middag
Maar rond met één bretel,
Doch daarvoor zag men Mop’s graf ook,
En dat was heel iets waard.

Doch buiten aan de ingang
Stond een klein meisje haav’loos gekleed’
Met krullend haar en blauwe ogen,
Zo helder als het diepste meer.

Zij sprak geen woord noch schreide;
Maar als ’t poortje geopend werd,
Dan wierp zij telkens naar binnen
Een lange, verlangende blik,

Zij had geen knoop, dat wist zij,
En daarom bleef zij staan
Tot de and’ren hadden gekeken,
En weer heen waren gegaan.

Toen zette zij zich neder
Op de grote stoep voor het huis,
Voor haar oogjes de bruine handjes
En berstte zij in tranen uit.

Zij enkel had Mop’s grafje
In ’t bleekveld niet gezien..
Ach, dat was leed! veel erger
Dan iemand denken kan.