Home / Gedichten / Maskers

Maskers

(Alice Nahon 1896 -1933)
Met dank aan Andreas Jaquet voor het insturen van de tekst

De mensen doen hun maskers af,
Ze kijken vreemd elkander aan,
Verwonderd dat ze naast elkaar
Lijk vreemden staan.

Nochtans ze stonden zij aan zij
In zelfde strijd voor zelfde brood;
Sleepten zij niet dezelfde sleur
Van zorg en nood?

Viel niet dezelfde klacht en scherts
Van uit hun bitter-blije mond?
Was ’t niet of men de hele dag
Elkaar verstond?

De mensen gaan zover vaneen
Wanneer de schemering is nabij;
Ze worden er niet triestig om
Of ook niet blij.

Ze speelden immers maar een spel
Waarin de ziel geen teken gaf;
Ze deden enkel met elkaar
Wat lief, wat laf.

En met een gauw-vergeten groet,
Een scheiding zonder lach of leed,
Gaat ieder naar zijn eigen huis
Dat stilte heet.

Daar zijn er die te dromen gaan,
Langs paden mul van schemering,
Naar ’t land dat ’s avonds schoner wordt,
Herinnering.

En velen worden stil-devoot,
Om rein profiel van lief gelaat,
Dat in de voorhal van hun ziel
Gebeeldhouwd staat.

Ik weet er ook die sprakeloos
En moede van d’ondankbre strijd,
De avond danken om zijn uur
Van eenzaamheid.

De mensen doen hun masker af,
Hun mooie-spelen moe-gedaan,
Och arme, zij die levenslang
Gemaskerd gaan.

Gemaskerd door hun eigen trots,
Vergulde lach of kranke lust.
Zij krijgen van geen enk’le dag
Wat avondrust.

Ze gaan, ‘lijk zwervers, altijd door,
Langs dageraad en avondrood;
Ze vinden nergens ’t eigen huis
Dan in de dood.

Niet wat je zoekt? Plaats een oproep!

Zelf een gedicht toevoegen

Terug naar overzicht

Maak uw keuze

Bekijk ook

Maskers

SeniorPlaza.nl

Menu

Interactie

Populair

Nieuwsbrief