(Alice Nahon 1896-1933) Met dank aan Andreas Jaquet voor het insturen van de tekst
Eerste versie
Ik heb u lief mizerie-mensen, Die geen genoden werd Van ’s levens blijde festijn. Die te onverschillig zijt om iemand kwaad te wensen, Te bitter om nog goed te zijn.
Ge zijt een Godslamp van de kerke, In wier karmijnen hert Wat olie wordt gedaan. Te luttel, om in vlammen op te vlerken, Te veel, om er van dood te gaan.
Tweede versie
Ik heb u lief m’n schamele armen, Ik weet u schijnbaar blij Tussen de mensen gaan. Te fier, om gierge gunst van menselijk erbarmen, Te zwak, om heel alleen te staan.
Toch zal uw trots me nooit bezeren, Mij, die van te dichtbij Uw bleke wezens ken. Mij, die uit iedere dag, uit ieder uur moet leren, Dat ik er een van de uwen ben.
