Met dank aan Gerard Smit voor het insturen van de tekst
In Atjeh waren wij Het was een beroerde tijd We brandden alles De kampongs wijd en zijd Vernielde ons kanon
We sabelden ze neder, die bruine kerels Maar er kwamen telkens anderen weder ’t Was alsof hun dapperheid vermeerderde met de dag Weer hadden wij eens gestreden, weer gewonnen Weer den nederlaag geleden had dat vervloekt gespuis Nu, allen stierven
Toen werd ons verlof gegeven tot rusten We groeven toen een graf voor alle doden Het werk ging ons niet moeilijk af We wierpen ze erin Maar ziet een van de soldaten Die mogelijk nog het hardst schold op die onverlaten Treedt bleek, ontdaan terug Daar ligt een jonge vrouw, De borst doorschoten, het oog gebroken, Vol van rouw De klewang in de hand In de andere drukt ze een zuigeling aan haar hart Wij hadden geen erbarmen zolang zij verwoed in ’s vijands rangen streed Maar nu – het was toch háár land, ach die oorlog was zo wreed Men zweeg, doch elk begreep, men kon het in de ogen lezen Dat d’algemene kuil voor haar geen graf kon wezen We dolven toen een graf, ver van de andere groeve Voor haar en voor haar kind en legden haar er eerbiedig in En brachten een saluut aan het graf van de heldin
Als ik later vocht in verre vreemde streken En nooit die bruine kerels weken, dan schoot ik met minder vaste hand Want altijd zag ik die vrouw die meevocht voor háár land
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
