Preek op rijm

Toen ds. S. predikant te Den Ham,
te Ommen een tweede klas treinkaartje nam
zocht hij zich een plaats in een niet-rookcoupé.
Precies tegenover hem zaten er twee,
het leken wel deftige heren te zijn
met scherpziende ogen en heldere brein.

Ze merkten al gauw dat S. dominee was,
omdat hij eerbiedig zijn zakbijbel las.
Mijnheer sprak de een, hebt u het gehoord?
De duivel is dood, hij is gist’ren vermoord.

Welnee sprak de leraar zeer kalm en bedaard
Dat spijt me, hoewel hij is ’t noemen niet waard.
Doch weet u de reden waarom het me spijt?
Dat jullie nu arme weeskind’ren zijt.
En wezen, de stakkerds, ze trekken me aan,
omdat ze op aarde steeds ouderloos staan.
Toch acht ik ’t niet waard dat ik u condoleer,
want straks bij de dood aanschouwt gij hem weer.
Spreekt ge onder scherts hier uw levensrol uit
dan valt ge bij ’t sterven de duivel ten buit.
Staakt straks uw comedie, het zinloze spel,
dan wordt ge een prooi van de vlammen der hel.

Ik merk het, ge weet dat ik dominee ben,
omdat ik de listen des duivels wel ken,
die steeds met de kerk en haar dienaren spot
als hater van vrede en vijand van God.
Ook ken ik de Christus als borg voor mijn schuld
wiens Geest mijne ziel met Zijn vrede vervult.
Die waarlijk eens stierf, doch in eeuwigheid leeft
en die mij ook thans de vrijmoedigheid geeft
om tot u te zeggen alhier in de trein
uw eer is een stofwolk, uw rijkdom slechts schijn.
Hetzij dat wij liggen of zitten of staan
het gaat met ons vliegend op d’ eeuwigheid aan.
Wie niet werd verzadigd met vruchten van ’t kruis
komt om van ellende en nimmer eens thuis.
Maar wie hier de Christus in d’ armen mag vliên
zal eeuwig Zijn glorie en majesteit zien.
Dus vrienden ik raad u om tot Hem te gaan
eer dat ge het vrees’lijk “te laat” zult verstaan.

Zo liep het gesprek en de trein rolde door
langs tweeërlei wegen op eenzelfde spoor;
hield nergens bij kerk of bedehuis aan,
toch zag men een dominee predikend staan.
Hij dreef met zijn spreken, versterkt door Gods hulp
de geest van de duivel terug in zijn schulp.

Een blos van beschaamdheid ontstond op ’t gelaat
van ’t tweetal dat ophield met ijdel gepraat.
Ze vroegen beleefd aan de leraar pardon,
en liepen iets later beschaamd op ’t perron.

Vraagt iemand nieuwsgierig naar ’t verd’re en hoe?
Zo luidt nu het antwoord: De deur sloot zich toe
Indien er geen wedergeboorte geschiedt
dan erft een praatchristen Gods koninkrijk niet.
Al wordt op zijn grafsteen met koker en stift
in blinkende letters zijn braafheid gegrifd
en teksten en psalmen in goud aangebracht
het was, en het is en het blijft voor hem nacht.
Wordt ergens gelogen dan is het wel daar,
op grafmonumenten van hem of van haar.
Nooit staat er te lezen: Hij stierf zonder God
al dreef hij in ’t leven met alles de spot.
Men durft vrij te schrijven: Hier rust hij in vree,
al stortte hij neder in ’t eeuwige wee.

Ziehier nu een woord waar ik nadruk op leg:
wie sterft zonder Christus is jammerlijk weg.