Topprestatie!?

Angstvallig open ik mijn plakkerige ogen.
Dag, nog nacht kan mij momenteel werkelijk doen ontwaken.
Mijn bed past me als een op maat gemaakte doodskist.
Moeizaam kom ik overeind en neem op de houten rand plaats.

Na een tijdje, strompel ik als op de ‘automatische malloot’,
naar de badkamer en denk oprecht:
“Was ik vandaag maar niet wakker geworden”.
Mijn vermoeide kijkers betasten angstvallig mijn spiegelbeeld.
Het is akelig om deze buitenkant te zien,
door mijn priemende vissenogen.
Ik vlucht ongewassen, met een riekende en smettende boxershort,
‘hetgeen alleen nog maar als taak heeft om mijn kuisheid te bedekken’,
de trap af, naar beneden.

Mijn gegeselde ziel merkt weinig van deze onverzorgde zielsverpakking,
Mijn eenzame, gekrenkte geest, bevindt zich thans in een soort tunnel,
“het zogenaamde rookgordijn, omhult en verspert deels mijn zicht”.
Beverig pak ik een sneetje droog brood, meer heb ik schijnbaar niet nodig.

Mijn innerlijkheid huilt stilletjes, zoals altijd zonder tranen,
mijn reukorgaan tintelt hierbij zoals gewoonlijk ook.
Verdriet, woede en somberheid komen ineens bij me naar boven,
maar blijven in m ’n keel steken.
Klammig en radeloos van angst, plof ik als een zak aardappelen op de bank neer.
Wilskracht, vitaliteit en ratio ontbreekt me op dit moment.
Moe en wezenloos staar ik voor me uit,
zachtjes laat ik het omhulsel van mijn ziel kantelen en val op de bank in slaap.

Als mijn gekwelde geest nogmaals ontwaakt,
ontdek ik de nacht en kruip samen met het fysieke deel,
moeizaam de trap op naar boven.
Verstijfd van gespannenheid ga ik in de veilige houten kist liggen
en trek mijn lijkwade over.
Voor ik weer in slaap val na deze “topprestatie”,
hoop ik dat ervoor hem (g)een nieuwe morgen (meer) zal zijn.