(Karel Van De Woestijne 1878-1929) Met dank aan Jeanne Albers voor het insturen van de tekst
Wat is het goed aan ’t hart van zacht verliefd te zijn, zijn luimen naar een verr’ of naeren lach te meten, en, te elken avond weêr het kommer-brood gegeten, weêr blij te mogen rijze’ in iedren morgen-schijn, deed nieuwe liefde-lach het oude leed vergeten.
Ik weet niet wat geluk is; maar uw schoon gelaat is kalm, en maakt me blijde, en doet mijn leden rillen; – en ‘k lach, gelijk een kind dat door een water waadt, en, vreemde vreugde in de oogen, aarzelt, in den killen en ringlend-zilvren vloed die zijne voeten baadt.
Want ik bemin, u, vrouw; en zoo mijn dralend schromen slechts de oogen toe uw tegen-lachen is genaakt: zoo was ik als een kind dat, geerens-blij gekomen naar glanz’ge vruchten-pracht in loomende avond-boomen, beducht om zooveel schoons, geen enkle vrucht en raakt.
