(Alice Nahon 1896-1933) Met dank aan Andreas Jaquet voor het insturen van de tekst
Uit de bloemen en de bomen Stijgt een onbepaalde klacht ’s Avonds als ik zit te dromen En gedwee m’n weemoed wacht En uit alle de gewesten Rijst een zang van droefenis Omdat ginds in ’t rode westen ’t Zonnelicht aan ’t sterven is
‘k Zit naar ’t sparrenbos te staren Waar die stralen stervend zijn ‘k Wou zo geer ’n wat glans vergaren Voor mijn droevig zielekijn Maar ze daalt reeds in de bomen En haar stralen houd ze bij Z’ heeft mijn blijheid meegenomen En wat weemoed liet ze mij
Stil o stille ‘k voel ze komen Milde weemoedsmelodij Zachte, wond’re weeldestromen Brengen mij gedichtjes bij Stil o stille, ‘k hoor d’ akkoorden Klagen door de schemering ‘k Voel geen tranen, ‘k weet geen woorden ‘k Vind alleen herinnering
Dank o zon dat gij mijn zangen Als g’ in ’t leven slapen gaat Voor dees grauwe gasthuisgangen Mild en goed behouden laat Dank, o weemoed, dat gij dromen Zendt door mijne droefenis Wijl dees donkere dagen komen Wijl mijn zon gestorven is…
