Irvin Berlin

(1899-1981)

“Annie Get Your Gun“

Benny Carter

(1907-2003)

“Cow, Cow Boogie“

(gespeeld door iemand anders)

Dietrich Fischer-Diskau

(1925)

“Vier Ernste Gesänge”

Billy Eckstine

(1914-1993)

“A Cottage for Sale“

“Prisoner of Love“

Duke Ellington

(1899-1974)

“Diminuendo in Blue“

“Harlem“

Benny Goodman

(1909-1986)

“Undercurrent Blues“

“Swedish Pastry“

Oscar Hammerstein

(musicalschrijver)

(1895-1960)

“Oklahoma !“

Gordon Jenkins

(componist)

(1910-1984)

“Maybe You’ll be There“

“My Foolish Heart“

Hank Jones

(1918-2010)

“Hank Jones Piano”

Danny Kaye

(1913-1987)

“Carolina in the Morning”

Glen Miller

(1904-1944)

“In The Mood“

Vaughn Monroe

(1911-1973)

“Let it snow, let it snow, let it snow“

“Ballerina“

“Riders in the Sky“

“Someday (You’ll Want Me to Want You)“

Russ Morgan

(componist/bandleider)

(1904-1969)

“So Tired“

“Cruising Down the River“

“Sunflower“

“Forever and Ever“

Victor Silvester

(componist/bandleider)

(1900-1978)

“Mexicali Ros en

You’r Dancing on my Heart

Lester Young

(1909-1959)

“One Night Stand”

His Masters Voice

logo

Nipper

Francis Barraud

(1856-1924)

Nipper was een zwerfhond die liefdevol door de Engelsman Mark Barraud eind 19de eeuw in huis werd genomen. Na diens dood verhuisde de hond naar Liverpool naar de schilder en fotograaf Francis Barraud, de jongere broer van zijn oude baasje. In 1895 ging het hondje dood. Enkele jaren later maakte Barraud, op basis van zijn herinnering, zijn eerste schilderij met Nipper met de titel “Dog looking at and listening to a phonograph”. Het lijkt alsof zijn baasje door de toeter van de grammofoon tot hem spreekt, vandaar de uitdrukking His Masters Voice. Nadat de titel veranderd was in “His Masters Voice” probeerde de kunstenaar het schilderij te laten tentoonstellen en te reproduceren, maar zonder succes. Zelfs de firma Edison Bell toonde geen belangstelling. Maar Barraud legde zich niet bij deze tegenslagen neer. Om het schilderij aantrekkelijker te maken besloot hij de zwarte hoorn te vervangen door een koperen exemplaar. De manager van de Gramophone Company zag er wel wat in en zei het schilderij te zullen kopen als de oude cilinder vervangen zou worden door de modernere grammofoon variant. Het nieuwe schilderij werd op 17 oktober 1899 afgeleverd. De uitvinder van de platte grammofoon Emile Berliner zag het schilderij en vroeg Barraud er nog eentje te maken. Op 10 juli 1900 liet hij, terug in de Verenigde Staten, de afbeelding direct deponeren als merk. Daarna veroverde het beeld de wereld als logo voor “Johnson’s Victor talking machines”. De platen die de Gramophone Company na februari 1908 uitbracht werden als His Masters Voice platen betiteld, al is HMV nooit officieel de naam van het label geweest.