Er was ’s ’n bloedworst van Duitsch makelij; Een wonder van hoogere worststopperij. Zoo rond en zoo krachtig, Zoo frisch en zoo prachtig, Die trotsch op zichzelf in de winkelkast lei.
Ook lag er een kaasje van Fransche komaf Met korsten en hoeken en brokken er af, Vol vlezige kleuren Vol putten en scheuren En dat ’n verschrikkelijke lucht van zich gaf.
,,Jij stinkende kaas’ had de bloedworst verzucht ,,Ik heb me al ziek van benauwdheid gekucht. Hou op met dat snuffen Ik lig hier te puffen Zeg schaam jij je niet voor je ak’lige lucht?’
,,Welnee’ zei het kaasje ,,ik schaam me geen zier Wanneer ik geen lucht gaf dan lag ik niet hier Zoo ben ik gebooren Ik riek naar behooren Dat puffen en muffen is juist m’n plezier.’
Toen kwam er ’n magere heer uit Den Haag Die z’ allebei kocht voor z’n maal van vandaag. De worst lag te brommen Zoo ver moest ’t kommen Nu ga ik met hem de de zelfde maag.
De heer ging naar huis en dineerde gezond, Daarna stak ie smullend de kaas in z’n mond. De lucht vond ie kittig De smaak vond ie pittig De bloedworst die was voor de maag van zijn hond.
