Jantje z’n vader was zeeman, Vond in de golven ’n graf. Nooit zou hij z’n vader terugzien, Waar hij zo heel veel om gaf. Treurend om vader z’n heengaan, Loopt op de pier kleine Jan. Met in z’n hand ’n bos twijgen, Werpt ze in zee en zegt dan:
Refrein: Bloeiende twijgen, breng ik voor u mee En leg ze neer op uw graf in de zee. Bloeiende twijgen, van uw kleine man. Vadertje neem ze, ze komen van Jan!
Enige jaren verstrijken, Jantje groeit op tot ’n man. Hij wordt de steun van z’n moeder, Helpt haar zoveel hij maar kan. Toen hij voor ’t eerst kreeg z’n zakgeld, Kocht hij vol trots en plezier, Bloemen, die hij naar de pier bracht, Blij riep hij: ‘Pa, kijk eens hier!”
