Brief van een landweerman aan zijne vrouw

Geliefde Bet het gaat me fijn,
Ik wor hoe dikker en hoe dikker.
Ik was zoo mager als een lat,
Nou noemen ze me al de kikker.
De heele lijn hier op het fort,
Die had het da’lijk in de gaten,
Het voer is goed, de stal is warm,
Ik heb het best bij de soldaten.

We krijgen ossenvleesch en spek,
En zooveel brood als we maar willen,
En snert, zoo dik, zoo vet, zoo stijf,
Zoo stijf als jou geliefde — koonen.
Als nou de oomes in Den Haag,
De vrouwen ook nog dienen laten,
Dan wordt ons lieve Vaderland,
Een paradijs voor de soldaten.

Om vijf uur is de dienst gedaan,
Denk niet dat we ons vervelen,
Dan neemt er eentje z’n viool,
En gaat een moppie voor ons spelen.
Dan denken we aan vrouw en kind,
Die wij zoo achter moesten laten,
Een briefie of een oud portret,
Is dan de troost van de soldaten.

Als ik ’t niet meer houden kan,
Dan vraag ik vier en twintig uur permissie,
En loop ik dan de trappen op,
Dan roep jij boven: ‘He, daar is ie!’
Dan kijken we mekander an,
En snappen alles zonder praten,
Dan wordt er gemobiliseerd,
Zooals dat gaat bij de soldaten.

Wanneer je het reveille hoort,
Dan ga je eerst je kanus wasschen.
Dan slik je beste groentesoep,
En daarna mot je piepers jassen.
Daar doet de heele troep an mee,
Baronnen, leeraars, advocaten,
D’r is hier geen verschil van stand,
We zijn hier allemaal soldaten.

Zoo gaat de avond lollig om,
Totdat er taptoe wordt geblazen.
Dan gaan we allemaal naar kooi,
Dan is ’t kop dicht en niet dazen.
De een die snurkt al als een os,
De ander leit hardop te praten,
Die heeft nog van de boontjes last,
Zooals de andere soldaten.

Maar als ’t Vaderland ons roept,
Dan staan we klaar met onze spuiten.
En als de vijand binnen wil,
Dan leit ie dadelijk weer buiten.
Wie of ’t is, dat blijft gelijk,
We zullen ons niet villen laten,
Dan gaan we graag den oorlog in,
Als echte Hollandsche soldaten.