De eerste vrouw

Reeds menigmaal had ‘t aardse rijk een tuimelaar gemaakt,
reeds meermaals had de leeuwerik zijn morgenlied gestaakt,
toen Adam in het paradijs, dat God tot woonst hem gaf,
te rusten lag in ‘t malse gras en sliep gelijk een graf.
Hoe zalig is hij, sprak de heer, de schepper van ‘t heelal,
zolang geen haat, geen liefdedrift, in ‘t hert hem sluipen zal.
Maar ‘t woord was pas uit Gode’s mond, of Adam liet een zucht,
die als een bittre jammerklacht weergalmde door de lucht.
Wat scheelt eraan zo dacht de Heer, bedrieg ik mij wellicht,
Hij sprenkelde hem een’ge druppels regen in ‘t gezicht.
Waarop de man ontwakend riep: o hemel, wat verdriet,
ik dacht vervloekt dat zij het was, en neen zij is het niet.
Wie zij, wat zij, vroeg God verstoord, een kat, een koe, een boom?
Of is ‘t een duivelin die gij gezien hebt in uw droom?
Een engelin geloof ik God, van ‘t schoonst en zuiverst ras,
of was ‘t een duivelin, ik wenste da’k een duivel was.
Ach lieve Heer, wat was zij schoon, wat billen mals en rond,
wat dievenoog, wat krullend haar, wat lieve kleine mond.
Gij Schepper gij die alles kunt, kom maak mij zo ‘n ding
en ‘k zweer dat ik mijn leven lang uw lof en almacht zing.
De goede God wist gene raad, ofschoon hij alles weet,
want wat de eerste mens hem vroeg, dat deed hem waarlijk leed,
maar aangezien hij ‘t zelve vroeg, dacht God dat het zo zij,
en d’eerste vrouw die werd geflikt uit stof en as en klei.
En Adam sliep weer als de Heer hem ene rib ontnam
wijl Eva, eerst een beeld van klei, nu tot het leven kwam.
En ‘s avonds toen zij naast haar man zich neerlei in het groen
gaf d’eerste man aan d’eerste vrouw voor d’eerste maal een zoen.
Geen pen beschrijft de zoete vreugd, het onbegrensd genot
dat hij haar schonk, dat zij hem gaf, van liefde beiden zot.
Ook toen de Schepper Adam vroeg, welnu wat denkt ge man?
Riep hij, neem al mijn ribben weg en maak er vrouwen van.

Karel Waeri 1842-1898