De hoge hoed

Er was een lelijke meneer, waar niemand graag naar keek
Omdat ie met z’n scheef gezicht een slechte kerel leek
Maar, toen ‘ie op een goeie dag ook graag een meisje kreeg
Toen maakte ‘ie, om mooi te zijn, z’n hele spaarpot leeg
Voor een hoge hoed, voor een hoge hoed

Hij liep een kleine winkel in en kocht een hoge dop
Toen even nog naar den barbier, die knapte ‘m wat op
Door steegjes snapte ‘ie naar huis, z’n hoed bracht ‘m van streek
Het was of iedereen ‘m zag, en spottend naar ‘m keek
Om z’n hoge hoed, om z’n hoge hoed

Eerst ging die naar z’n moeder toe, en vroeg hoe of ze ’t vond
Die zei, omdat ze van ‘m hield, dat hem zoiets wel stond
Maar toen ze ‘m zo opgeruimd er mee op straat zag gaan
Toen keek ze ‘m verlegen aan en ging voor ’t raam vandaan
Om z’n hoge hoed, om z’n hoge hoed

Toen vroeg ‘ie aan z’n beste vrind, hoe die er over dacht
Die zei: ‘Jij wordt nog met dat ding naar ’t gekkenhuis gebracht
Jouw kop is voor zoiets te lomp, te pokkig en te boers’
Toen dacht die lelijke meneer: ‘M’n vrind wordt al jaloers
Op m’n hoge hoed, op m’n hoge hoed’

Maar hij ging naar ’t meisje toe waarmee ‘ie trouwen wou
Hij dacht dat zij hem nou misschien niet lelijk vinden zou
Eerst liep ‘ie nog een straatje rond, bleef hier en daar wat staan
Toen sloop ‘ie ’t stoepje schuchter op, en belde zachtjes aan
Met z’n hoge hoed, met z’n hoge hoed

Z’n meisje keek door ’t raampje heen, en lachte in de gang
Maar niemand kwam ‘m open doen, toen werd ‘ie rood en bang
Hij zag haar, gillend van de lach, weer in de kamer gaan
Ze liet die lelijke meneer toen op ’t stoepje staan
Om z’n hoge hoed, om z’n hoge hoed