Johan was een echt proletariërs kind Zoo ziekjes, zoo zwakjes, zoo teertjes Met oogjes zoo droevig, zoo flets en zoo flauw Aan lijfje meer vodden dan kleertjes Zijn vader moest elken dag naar de fabriek Z’n moe ging uit werken bij menschen Maar al leefde hij ook in armoe en ellend’ Toch had kleine Jantje zijn wenschen
Hij liep steeds op klompjes, de Zondags zou hij Op schoentjes zoo graag willen loopen En vader die ’t wist, spaarde maandenlang geld Om schoentjes voor Jantje te koopen Toen Jantje verjaarde, gaf pa hem de som Jan was z’n ellende vergeten Hij snelt naar den winkel en laat zich ’n geluk ’n Paar keurige schoentjes aanmeten
Zoo huppelt Jan huiswaarts, z’n schoentjes omklemd Hij hoort niets, hij ziet niets, wat wonder Hij loopt in de tramrails, daar nadert de tram Een gil! Kleine Jan ligt er onder Een ongeluk gebeurt, ziet een ieder snelt toe Een kind onder de tram gekomen Daar ligt kleine Jantje bebloed en daarnaast Zijn schoentjes, het ideaal zijner droomen
In het Gasthuis staan vader en moeder bij ’t bed Ze komen naar Jan informeeren Ze hooren: ,,Uw jongen, hij betert nog wel Maar zijn voetjes moesten wij amputeeren!’ ,,O God’ kreunt de moeder en liefkoost het kind Zoo teertjes – zoo liefjes – zoo zoetjes ,,Je schoenen mijn jongen – ja die heb je nu Maar lieveling, nu heb je geen voetjes.’
Adieu kleine straat Het straatje was oud en de huizen vergaan Toch waren wij er…
X
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
