De spoorwegstaking

Reeds lang had ik mijn vrouw beloofd naar Amsterdam te gaan
Zo’n belofte die maakt schuld en dient eindelijk vervuld
Zoo brak dan na lang wachten toch de blijde morgen aan
en omdat ik er nu niet meer buiten kon
ging ik in ’s hemelsnaam op weg naar het station
En heel rustig en tevrêe, zoo liepen de kindertjes ook mee
Jantje, Keesje, Aal en Nel (net zo’n landverhuizersstel)
boven op mijn arme nek, daar hing onze kleine lieveling
Achteraan mijn vrouw, mijn Liesje, met het kanabiesje

Zoo kwamen wij dan aan ’t station, ik daad’lijk naar ’t loket
‘Derde Amsterdam, meneer! Zes retours voor heen en weer’
De kaartjesman zei: Beste vriend, ga jij maar weer naar bed!
Zie maar dat je een volgend keer het reisje maakt
want vandaag heeft overal de spoor gestaakt.’
Ik zei: ‘Potverdrie, da’s lam! Voor éénmaal wil ik naar Amsterdam
Ik sta met al mijn kindjes hier, zelfs het kleinste mormeldier
Ik heb mijn gansche lieve leven door, nooit gezeten in het spoor
en nu ik een reisje wil gaan maken, gaan ze staken.’

Ik zei :”Och leen me dan alsjeblief, nog even een oude locomotief.
Stoken kan mijn vrouwtje wel, zij stookt thuis ook als de hel.
O ja, zo riep mijn schattebout, geef me maar wat kachelhout,
dan zal ik het vuur wel aan gaan maken; laat ze maar staken.
Ze leenden ons geen lookmotief, en ik riep den inspecteur
D’ inspecteur zei: ‘Hm, hm, hm’ en de chef zei: ‘Hm, hm, hm! O zoo!’
Ik denk nou ga ‘k het maar ’s vragen op ’t bureau.
Toen ik op het bureau aankwam en vroeg: ‘Kan ik nog naar Amsterdam?’
Zeiden ze allen: ‘Hm, hm, hm!’ Toen zei ik: ‘Hm, hm, hm!’
’t Heele personeel was stom, ik zei: ‘Ik kom later wel weerom
dan ga ik het reisje maken, als ze niet meer staken.’