De Uiver

Treuren moet iedereen, nu men dat weer verneem
De fiere Uiver o spijt, is Neerland voor goed kwijt.
Want op zijn Kerstmisvlucht, daar boven door de lucht,
Zou het naar Indië volbrengen zijn vlucht.

Refrein:
En zoo vlogen toen onze mannen,
Vol met moed en energie,
Weer naar Indië te zamen,
In de hoop hen weer terug zie.
Moedig vloog het over velden,
Bosch en heide steeds maar voort,
Tot dat men van al die helden
Eensklaps niet het minste hoort.

Zware storm op hun reis, door mist zoo dik en grijs,
Ja onweer hen ook trof, door bliksemstralen grof.
Wie weet wat nog al meer, werd d´oorzaak hoe te zeer
Omdat van hem geen tijding kwam meer.

Refrein:
Aan den haard op Neerlands bodem,
Zaten duizenden droevig neer.
Dachten aan het trotsche vliegtuig,
Uren reeds was geen verbinding,
Met hun radio aan boord,
t Voorteeken van een verslinding
Kon even goed al worden gehoord.
Ten einde raad op zoek, vliegen naar elke hoek,
Van elk werelddeel, en in getal zeer veel,
Deden hun uiterste best, te zoeken naar elk gewest,
Uit d´hoogte toen vonden de Uivers rest.

Refrein:
Ach daar ligt nu Neerlands glorie,
Haar moedige mannen zijn niet meer,
Nog omkranst met een victorie,
Vond men hen verbrand daar neer.
Heel Nederland rouwt om Uw allen,
Uw familie nog het meest,
Droever kan hen niets ontvallen,
Dit voelen wij in onze geest.

Op 20 december 1934 was de Uiver voor de tweede keer op weg naar Batavia. Het was een extra vlucht vanwege de kerst en er was 350 kg post aan boord. Na een tussenstop in Caïro wilde gezagvoerder Wim Beekman niet vertrekken wegens de slechte weersomstandigheden, maar KLM-directeur Albert Plesman dreigde hem te ontslaan. Dus vertrok de Uiver, maar hij zou nooit in Bagdad aankomen. Door slecht weer verongelukte hij bij Rutbah Wells in het Irakese deel van de Syridche woestijn. Alle inzittenden, vier bemanningsleden en drie passagiers, kwamen om.