Een meisje van slechts zeven jaren

Zij was haar ouders enigst geliefde kind,
een meisje van pas zeven jaren
Ook werd zij door haar ouders teer bemind,
met hare fijn gekrulde haren.
Ook werd ze dartelend van het spelen moe,
dan kon ze haar moeder wel eens dreigen
Dan sprak zij boos, maar het harte zong
o lieve kleine
Dan sprak zij boos, maar het harte zong
o lieve kleine

Op een zekere dag toen speelde ze aan de Vliet,
maar plotseling viel ze in het water.
Haar vader droog haar dikwijls dra bespied
en sprong, haar na slechts even later
Hij zwom wat hij kon en greep het meisje beet,
juist toen zijn lieveling wilde verdwijnen.
Je bent te schoon om heen te gaan
o lieve kleine
Je bent te schoon om heen te gaan
o lieve kleine

De vader was na zulk een moedige daad,
toen plotseling ongesteld geworden.
De dokter sprak met een bezorgd gelaat,
je bent voorwaar nog niet in orde.
En in zijn koorts greep hij het meisje aan
wil nu altijd goed voor moeder blijven.
De woorden stierven in zijn mond
o lieve kleine
De woorden stierven in zijn mond
o lieve kleine

De lentezon scheen weer op stralen neer,
op velden bossen en seringen.
Maar in dat ouderlijk huisje van weleer,
hoort men geen kinderstem meer zingen.
En op het grafje weent haar moeder luid,
die zal ik nooit meer zien verschijnen.
De merel zong met een zacht gefluit
o lieve kleine
De merel zong met een zacht gefluit
o lieve kleine

De moeder ging gebukt door al het leed,
zij kon dat fluiten niet aanhoren.
Maar eenmaal breekt de dag van het sterven aan,
verlost van alle smart en pijnen,
Verenigt zich met de man en haar
o lieve kleine
Verenigt zich met de man en haar
lieve kleine