[Refrein:]
Een zwarte koets getrokken door twee paarden
gaat als een schaduw door de stille straat.
Het is voor haar de laatste tocht op aarde
en niemand treurt omdat zij henen gaat.
Geen stille groet, geen bosje bloemen,
zelfs op haar laatste gang is zij alleen.
Geen stille groet, geen bosje bloemen
in alle eenzaamheid gaat zij nu heen.
Haar leven was armoe en tranen
een troostloze weg naar het graf.
Haar kinderen waar ze voor zwoegde,
die keerden zich al van haar af.
Maar wat mag een moeder verwachten?
Een kind geeft naast vreugde veel smart.
Het brandt op je schoot,
maar is ’t eenmaal groot,
dan trapt het zo vaak op je hart.
[Refrein]
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.