Gratie

Hij had een misdaad op ’t geweten,
Uit jalouzie en overmoed.
Hij werd tot twintig jaar veroordeeld,
En had de helft reeds uitgeboet.
’s Nachts op zijn harde legerstede,
Vroeg hij zichzelve steeds maar af,
‘Zal ik het einde ooit beleven,
Van die onmenselijk zware straf?’

Refrein:
Het mensdom dat kent geen genade,
Voor hem die eens iets heeft misdaan,
Hij blijft voor de duur van zijn leven,
Met de last van zijn misdaad belaân.

Op zekere dag luidden de klokken,
En marsmuziek drong tot hem door,
’n Bewaarder kwam en sprak je hebt gratie,
Dus morgen vroeg naar huis toe hoor!
De kroon heeft velen begenadigd,
Ook jou schenkt ze thans alles kwijt.
En met tranen in zijn ogen,
Snikte hij: ‘Dank U, Majesteit!”

Refrein:
De kroon kende eindelijk genade,
Voor hem die eens iets heeft misdaan.
Thans hoopt hij weer op een nieuw leven,
Nu niet meer met misdaad belaân.

Hij ging het eerste naar zijn kinderen,
Maar de ontvangst was ijzig stroef.
Want niemand heeft er graag visite,
Van een ontslagen tuchthuisboef.
Toen ging hij naar zijn stamcafétje,
Waar hij steeds kwam, tien jaar geleen,
Maar stuk voor stuk lieten zijn vrienden,
Hem met de kastelein alleen!

Refrein:
Een kind zelfs dat kent geen genade,
Voor een vader, die iets heeft misdaan,
Hij blijft ook in ’t oog van zijn vrienden,
Met de last van zijn misdaad belaân.

Toen vroeg hij om wat schrijfbehoeften
En wenend schreef hij : ‘Majesteit,
Bij ’t huwelijk van Uw lieve dochter,
Schonk U mij alles, alles kwijt.
Maar ‘k heb een gevoel dat ik teveel ben,
Daarom smeek ik U Koningin,
Als ’t mogelijk is, wees me genadig
En trek mijn gratie dan weer in!’

Refrein:
Het mensdom dat kent geen genade,
Voor hem die eens iets heeft misdaan,
Hij blijft voor de duur van zijn leven,
Met de last van zijn misdaad belaân.