(Bob Scholte) Met dank aan Betsy van Dijk voor het insturen van de tekst
Ze waren tezamen Gelukkig getrouwd En hadden de hemel op aarde. Hun huisje was knus En gezellig gebouwd Maar iets had bijzondere waarde.
Refrein: Een wiegje, zo mooi, in een sierlijke tooi Door speelgoed en liefde omgeven Dat wiegje zo fijn, zo gezellig en klein, Was tot heden toe, steeds leeg gebleven
Het wiegje stond klaar, Vol met strikjes en kant Het wachtte nog steeds op bekroning Het was voor hun beiden ’t Dierbaarste pand Het mooiste geschenk in hun woning
Refrein
Zo gingen de jaren Steeds wachtend voorbij Vervuld werden nimmer hun dromen Verkleurd zijn de strikjes Vergaan is de zij ’t Kindje is nimmer gekomen
