In een hutje in de duinen Lag een knaapje voor het raam Turend naar de ranke scheepjes Langs de wijde waterkant ’t Kon door ziekte niet naar school toe t Was nog lang niet sterk genoeg Mammie’s oog schoot steeds vol tranen Als het kindje aan haar vroeg:
Mammie laat me toch gaan varen Kom doe nu mijn schoentjes aan Laat me roeien in ons schuitje Laat me toch naar pappie gaan
Durfd’ hem niet te zeggen Dat zijn pappie nooit meer kwam Dat een storm z’n schip deed zinken En de wrede dood hem nam Maar toen ’t jochie in een koortsdroom Steeds maar om z’n pappie riep Nam ze ’t snikkend in haar armen En herhaalde tot het sliep:
Morgen zal je pappie komen Koek en speelgoed brengt hij mee En dan mag je schuitje varen Met je pappie op de zee
Morgen, sprak het ventje zachtjes Maar er brak geen morgen aan Want het kleine levenslampje Is die nacht stil uitgegaan ’t Was als had de dood gefluisterd Wat z’n mams verzwegen had Nog hoort zij de laatste woorden Van haar lieve kleine schat:
Mammie, mammie toe niet huilen Alles komt toch immers goed. Ik ga roeien in ons schuitje. Ik ga pappie tegemoet
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
