Met dank aan Cor Heuvelmans voor het insturen van de tekst
In een klein armoedig huisje, Zullen wij eens verder zien, Daar lag op een veren bedje, Een meisje van een jaar of tien. Daar lag op een veren bedje, Een meisje van een jaar of tien.
´t Was de kleine lieve Anna, Liet haar oogjes slap’rig hangen. En haar mooie rode kleuren, Waren niet meer op haar wangen. En haar mooie rode kleuren, Waren niet meer op haar wangen.
Op een avond riep ze moeder: ,,Kus mij voor de laatste keer, Blijf een poosje bij me zitten, Morgen zie ik u niet meer.’ ,,Blijf een poosje bij me zitten, Morgen zie ik u niet meer.’
,,Geef de pop maar aan mijn zusje En de duifjes maar aan Koos.’ Toen de liev’ling dit gezegd had, Sloot ze de ogen voor altoos. Toen de liev’ling dit gezegd had, Sloot ze de ogen voor altoos.
O wat schreide die arme moeder, O wat schreide die arme vrouw, Om haar pas gestorven liev’ling, Die ze nooit meer kussen zou. Om haar pas gestorven liev’ling, Die ze nooit meer kussen zou.
Na twee, drie, vier dagen later En ze in een kistje lag, Werd zij naar ’t grote kerkhof In ’t koele graf gebracht. Werd zij naar ’t grote kerkhof In ’t koele graf gebracht.
of dit als laatste
’s Avonds kwamen zwarte mannen, En die namen Anna mee, Op het grafje staat geschreven: ,,Hier rust Anna zeer tevreê’
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
